Obmycie nóg uczniom

Potwierdzona jest również przez manuskrypty 0124 i 1241 oraz redakcję Itala lub Starołacińską (it)^[3], Syryjską – Palestyńską (syr^pal), Armeńską (IV/V w.) i Etiopską, a także przez Orygenes^4/5z 254 roku i Nonnus z 431 roku. Natomiast poprawiony kodeks Synajski (א^c), kodeks majuskulny Aleksandryjski (A) z V w., Bezy Cantabrigiensis – bilingwiczny grecki (D^gr), kodeksy z IX wieku: Moskiewski (K), Świętego Galla (Δ), Tiflis (Θ) i Leningradzki (Π) zamiast γινομένου mają γενομένου (participium aoristi II medii). Popierają to także kodeksy minuskulne: 28, 33, 700, 892, 1009 i inne^[4] oraz redakcje manuskryptów Bizantyjskich (Byz) i większa redakcja lekcjonarzy w Synaxarionie i w Monologionie (Lect). Taką formę podają również liczne recenzje^[5] i Ojcowie Kościoła^[6]. Jeszcze inną formę można znaleźć w 66 papirusie z przełomu II i III wieku (p⁶⁶). Występuje tam participium aoristi II medii – γεναμένου.

W J 13, 2 znajduje się jeszcze jeden tekst, który posiada warianty:Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτου podają kodeksy Li Ψ oraz manuskrypty 0124, 1241, edycja Clementine redakcji Wulgaty z IV w. jak i redakcja Armeńska oraz Orygenes. Inną formę tego tekstu mają kodeksy A, K, Δ, Θ, Π, w których mamy napisane Ἰούδα Σίμωνος Ἰσκαριώτου. Ponadto wyrażenie ἵνα αὐτὸνπαραδῷ znajduje się po Ἰσκαριώτου, a nie tak jak w poprzednich, przed całym wyrażeniem. Oprócz tych kodeksów zapis taki podają inne manuskrypty^[7] i minuskuły^[8]. Również większa redakcja manuskryptów Bizantyjskich i redakcja większa lekcjonarza w Synaxarion i w Menologion zgadza się z podanym wyżej zapisem. W licznych redakcjach^[9] występuje taki sam zapis, tylko kodeks minuskulny 1242^*(w oryginalnej wersji) zmienia na Ἰούδα ἵνα παραδῷ αὐτὸν Σίμωνος Ἰσκαριώτου. Gdzie użyte zostały w wersji Starołacińskiej Vercellensis i (Corbeiensis II) – Scarioth, Monacensis – Scariothe, a w Brixianus – Scariotis. p⁶⁶, Kodeks Synajski, Watykański i Munich oraz manuskrypt reprezentujący pierwszą większą tradycję Georgian (geo¹) Orygenes, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, natomiast Kodeks (W) użył dativus singularis (deklinacji tematów na – a) – Ἰσκαριώτη co potwierdzają recenzje Itala lub Starołacińska^[10] oraz Wulgata w edycji Wordsworth-White^[11], zaś przekład Koptyjskiej recenzji Bohairic (cop^bo)[12]  zastąpił imię Σίμωνος, które zostało użyte w genetivus singularis trzeciej deklinacji (dopełniaczu liczby pojedynczej) na nominativus singularis (dopełniacz liczby pojedynczej) Σίμων. Inną kwestię ukazuje rodzina manuskryptów f¹³, Colbertinus (it^c), cop^boms, oraz zapisy Ojców Kościoła: na Wschodzie w łacińskiej wersji u Orygenesa (254 r.) i na Zachodzie w IV wieku u św. Ambrożego. Występuje tam zapis: Σίμωνος Ἰσκαριώτου ἵνα αὐτὸν παραδῷ z pominięciem Ἰούδας. Inaczej podaje przekład kodeksu Bezy Cantabrigiensis (D) z VI w. i Itala – Palatinus (it^{(d), e}), któremają Ἰούδα Σίμωνος ἀπὸ Καριώτου ἵνα παραδοῖ αὐτὸν.Natomiast w przekładzie Itala lub Starołacińskim Aureus z VII w. w edycji Jülichera (it^aur) występuje zapis Iudae ut traderet eum.

---------------------------------------------------------

[7] Rodzina manuskryptów f¹.