Obmycie nóg uczniom

W wersecie 10 problem przekazu tekstu występuje w sformułowaniu οὐκ ἔχει χρείαν εἰ μὴ τοὺς πόδας νίψασθαι. Taki zapis zawierają Kodeks Watykański (B), Reskryptu Efrema (C* – w oryginalnej wersji) z V w., W, Ψ, manuskrypt Armeński, Orygenes i św. Augustyn, zaś w kodeksach Li Π oraz w rodzinie manuskryptów f¹³, i kodeksach minuskulnych^[13], w lekcjonarzu (l⁵⁴⁷),redakcji Syryjskiej (syr^{h, pal}) znajduje się οὐ χρείαν ἔχει εἰ μὴ τοὺς πόδας νίψασθαι, a kodeks Paryski (K) zamiast εἰużył spójnika ἢ przed przeczeniem μή. W przekładzie starołacińskim lub Itala^[14], w Wulgacie Clementine i redakcjach Koptyjskich: w dialektach: Sahidic (Horner’a, Kasser’a i Thompson’a), Bohairic (Horner’a, Kasser’a) i Sub-Achmimic (Thompson’a) użyto formy οὐκ ἔχει χρείαν lub οὐ ἔχει χρείαν εἰ μὴ τοὺς πόδας νίψασθαι. Kodeksy C³ (trzeciej poprawki), Basel (E^*– w oryginalnej wersji) z VIII w., Δ, rodzinę manuskryptów f¹, jak i kodeksy minuskulne rodziny Ferrer^[15], redakcję manuskryptów Bizantyjskich (Byz) i większej redakcji lekcjonarzy w Synaxarionie i w Monologionie (Lect), Cyryla Aleksandryjskiego mają zapis οὐ χρείαν ἔχει ἢτοὺς πόδας νίψασθαι natomiast kodeks minuskulny 1242^*– w oryginalnej wersji pomija ἢ, a manuskrypt A i minuskuł 1241 ἔχει χρείαν. Natomiast kodeks Θ oraz redakcje Syryjska (syr^{s, p}), Koptyjska (cop^boms), wersja Georgian (geo), (Jan Chryzostom), mają οὐ χρείαν ἔχει εἰ μὴ τοὺς πόδας μόνοννίψασθαιa w papirusie 66 znajduje się zapis οὐκ ἔχει χρείαν. Co się tyczy kodeksu Synajskiego zostaje tam pominięte εἰ μὴ τοὺς πόδας μόνονtworząc zapisοὐκ ἔχει χρείαν νίψασθαι. Za czym idą manuskrypty Aureus (it^aur) i Colbertinus (it^c) z redakcji Itala lub Starołacińskiej, vg^wworaz Ojcowie Kościoła Tertulian i Orygenes.

Odwołując się do 13, 9 kodeks Doraz manuskrypt Itala lub Starołaciński Bezy Cantabrigiensis (itd^d)podaje οὐχρείανἔχει τὴν κεφαλὴν νίψασθαι εἰ μὴτοὺς πόδας μόνον. Ostatnim wersetem, w którym napotykamy różnice jest werset 18. Obecność wariantów odnosi się do zaimka μου, który mają kodeksy: B, C, L. Taką formę znajdujemy także w kilku kodeksach minuskulnych: 892, 1071 i 1230, w wersji Koptyjskiej dialektu Sahidic, w przekładzie Etiopskim oraz w Diatessaronie^l (Liège) Tacjana (II w.) i innych Ojców Kościoła Orygenesa (254 r.), Euzebiuszaz Cezarei (339 r.) i Cyryla Aleksandryjskiego (444 r.). Natomiast papirus p⁶⁶, kodeks Synajski, Aleksandryjski, Bezy Cantabrigiensis, Paryski, Waszyngtoński, Świętego Galla, Tiflis: Koridethi, Leningradzki i z Athos oraz dwie rodziny manuskryptów f¹i f¹³, poza tym liczne kodeksy minuskulne 28, 33, 700, 1009 i inne^[16], posiadają w tym zdaniu μετ ̓ ἐμοῦ.Zapis ten widoczny jest również u Ojców Kościoła, zarówno Wschodu jak i Zachodu II, III, IV i V wieku, tj. u Tacjana w Diatessaronie^{a, i, n}(II w.), Trtuliana (220 r.), Orygenesa (354 r.), Euzebiusza z Cezarei (339 r.), Jana Chryzostoma (407 r.), Cyryla Aleksandryjskiego (444 r.) i Teodoreta (466 r.). Tak ma także redakcja manuskryptu Bizantyjskiego (Byz) i bardzo liczne wersje przekładu it^[17], Wulgata, recenzje Syryjskie i Koptyjskie^[18], Gotycka, Armeńska i tradycji Georgian. Natomiast wersja Monacensis i manuskrypty wersji Bohairic i Sub-Achmimic podają μου μετ ̓ ἐμοῦ.

Tekst Perykopy J 13, 1-20 został przekazany dość wiernie poza nielicznymi wariantami. Różnice, jakie występują między nimi nie są istotne dla zrozumienia tekstu. Mogą być one wynikiem kopiowania, przepisywania i tłumaczenia Ewangelii, czy tez samego analizowanego fragmentu.

---------------------------------------------------------