"Racz więc dać Twemu słudze serce pełne rozsądku" (1 Krl 3,9)

Pośród orantów, odnotowanych na kartach Starego Testamentu, są również królowie. Świadectwem tego może być modlitwa Dawida (zob. 2 Sm 7,18-29; 24,10.17) czy też Ezechiasz (zob. 2 Krl 19,15-19; 20,2-3). Na szczególną uwagę zasługują jednak modlitewne odniesienia do Boga obecne w życiu Salomona. Jednym z nich była jego modlitwa, z jaką zwrócił się do Boga po poświęceniu świątyni, prosząc Go o łaski dla ludu (zob. 1 Krl 8,22-53). Bardzo wymowna jest z kolei modlitwa, którą Salomon skierował do Boga tuż po objęciu tronu swego ojca Dawida. Wówczas w modlitewnym dialogu prosił Boga o udzielenie mu odpowiednich zdolności, potrzebnych do jak najlepszego sprawowania władzy królewskiej (zob. 1 Krl 3,5-14). Tego rodzaju modlitwa, której zostanie poświęcone niniejsze opracowanie, stanowi przykład odpowiedzialności monarchy za powierzoną sobie misję kierowania narodem i dbania o jego dobro.

Okoliczności modlitewnego dialogu Salomona z Bogiem

Modlitewny dialog Salomona z Bogiem, w czasie którego król prosił o potrzebne umiejętności do właściwego rządzenia narodem izraelskim, miała miejsce wkrótce po objęciu przez niego tronu po śmierci ojca Dawida. Wówczas – jak podał autor biblijny – udał się do Gibeonu, aby tam złożyć ofiary: „Król udał się do Gibeonu, aby tam złożyć ofiarę, bo tam była wielka wyżyna. Salomon złożył na owym ołtarzu tysiąc ofiar całopalnych” (1 Krl 3,4). Na terenie Gibeonu, który był położony około 10 km na północny-zachód od Jerozolimy, znajdowała się „wielka wyżyna”, czyli miejsce kultu Jahwe, zanim jeszcze została wybudowana świątynia jerozolimska. Według tradycji zawartej w Księgach Kronik, obecny był tam, aż do momentu wzniesienia świątyni w Jerozolimie, Namiot Spotkania oraz spiżowy ołtarz całopalenia (zob. 1 Krn 21,29: „Przybytek zaś Pański, który Mojżesz zbudował na pustyni, i ołtarz całopalenia, znajdował się wtedy na wyżynie w Gibeonie”; 2 Krn 1,3.5.13: „Poszedł potem Salomon i z nim całe zgromadzenie na wyżynę, która jest w Gibeonie, ponieważ tam był Namiot Spotkania z Bogiem, jaki sporządził Mojżesz, sługa Pański, na pustyni. [...] Tam przed przybytkiem Pańskim znajdował się ołtarz z brązu [...]. Odszedł wówczas Salomon z wyżyny, która jest w Gibeonie, sprzed Namiotu Spotkania do Jerozolimy i panował nad Izraelem”). Służbę przy sanktuarium w Gibeonie Dawid powierzył kapłanowi Sadokowi i jego braciom (zob. 1 Krn 16,39-40: „[Dawid] kapłana Sadoka i braci jego, kapłanów [pozostawił] przed przybytkiem Pańskim na wyżynie, która jest w Gibeonie. aby stale ofiarowali Panu ofiary całopalne na ołtarzu całopalenia, rano i wieczorem – według wszystkiego, co napisane jest w Prawie Pana, które On zlecił Izraelowi”). Obecność świętych przedmiotów: Namioty Spotkania i ołtarza z brązu, z pewnością wpłynęły na określenie znajdującej się w Gibeonie wyżyny jako „wielkiej”[1].