Warte trochę bardziej

Bo w braterskiej przyjaźni jest wielka siła. Jak mówi dalej Kohelet:

A jeśli napadnie ich jeden,
to dwóch przeciwko niemu stanie;
a powróz potrójny niełatwo się zerwie.

Tak, człowiek jest istotą społeczną. W grupie zawsze raźniej. Ale co z tego? Żadna przyjaźń, żadna miłość – matczyna, czy żony – nie uchroni, gdy przyjdzie silniejszy. Zwłaszcza gdy przyjdzie śmierć.  

Który władca lepszy? Który lepiej pokieruje? Starszy. Ach tak.  Starszy ma większe doświadczenie. Przecież tyle już zrobił. Jest taki zasłużony. I utytułowany. Nadaje się lepiej od młokosa! Co tam smarkacz wie o życiu i kierowaniu ludźmi! A Kohelet przewrotnie zauważa: 

Lepszy młodzieniec ubogi, lecz mądry,
od króla starego, ale głupiego,
co już nie umie korzystać z rad.
Wszak i król wyszedł z łona [matki],
i mimo swej godności królewskiej urodził się biednym.

To prawda. Każdy, nawet najbardziej zacny, najbardziej zasłużony i najbogatszy, był kiedyś dzieckiem i młodzieńcem. Jemu też ktoś zaufał, wyniósł go do władzy, gdy jeszcze żadnych zasług nie miał. Czemu więc, w konfrontacji starego i młodego nie zaufać temu drugiemu?

Widziałem, jak wszyscy żyjący,
co chodzą pod słońcem,
stanęli przy młodzieńcu, drugim [po królu],
który miał zająć jego miejsce.
Nieprzeliczony był cały lud,
na którego czele on stanął.
Ale późniejsi też nie będą z niego zadowoleni.

Tak. Bo młodzieniec też się starzeje. Z czasem okazuje się, że nie jest od swojego poprzednika lepszy. Takie życie. Jak pointuje Kohelet:

Bo także i to jest marność i pogoń za wiatrem.

Przyjaciel okazuje się z czasem wrogiem, mądry władca nadętym bufonem. Faktycznie, wszystko to bez sensu. Pozostaje mieć nadzieję, że ci w niebie są już w swojej dobroci i miłości stali…