Chrystus Zmartwychwstał

Fragment książki "Przewodnik po trudnościach wiary katolickiej", który zamieszczamy za zgodą Wydawnictwa M

Wiadomość o zmartwychwstaniu Jezusa stanowi istotę Dobrej Nowiny, z jaką apostołowie poszli na cały świat i za którą prawie wszyscy ponieśli śmierć męczeńską. Stwierdzenie absolutnie jedy­ne w dziejach ludzkości. Żadna religia, jak dotąd, nie stawia w centrum swojej nauki stwierdzenia, że jakiś konkretny człowiek został wskrzeszony w kilka dni po swojej śmierci i że widziano go i dotykano! Buddyści nigdy tego nie powiedzieli o Buddzie, Żydzi o Mojżeszu, a muzułmanie o Mahomecie.

1. Nauka o zmartwychwstaniu dzieli chrześcijan i niechrześcijan

By się dowiedzieć, czy ktoś jest chrześcijaninem, wystarczy mu postawić pytanie: „Czy Jezus to ktoś żyjący?" Nawet jeśli z Biblią w ręku chodzi od drzwi do drzwi, jak czyni to Świadek Jehowy, odpowie przecząco. Muzułmanin uważa Jezusa za wielkiego proro­ka, ale nie wierzy, iż zmartwychwstał. Zresztą Koran podaje, że ten, który umarł na Kalwarii, nie jest Jezusem z Nazaretu.
Chociaż może nie zdawał sobie z tego sprawy, Festus, daleki następca Poncjusza Piłata jako prokuratora Judei (60-62), będąc przejazdem w Cezarei wyraził wobec książęcego rodzeństwa po­gląd, który miał podzielić w ciągu wieków Żydów i chrześcijan. Nie potrafiąc dostarczyć innej rozrywki królowi Agryppie i jego siostrze, Berenike, Festus przedstawił im Pawła, którego mu przysłano z Jerozolimy. Powiedział do nich: „[Oto więzień], z którym [Żydzi] mieli spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje" (Dz 25,19). Jest to rzeczywiście przed­miot dyskusji, która stale przeciwstawia uczniów Mojżesza i uczniów Jezusa.

2. Stwierdzenie gorszące dla myśli greckiej

Właśnie z tego także powodu Paweł został wyśmiany przez elitę intelektualną swoich czasów, czyli ateński Areopag, który chciał go usłyszeć, jak tłumaczy głoszoną przez siebie naukę.
Dopóki apostoł mówił o swoim pojęciu Boga, o własnym spojrzeniu na stworzenie świata, o dziejach narodu żydowskiego, słuchano go z zainteresowaniem. Gdy jednak zaczął tłumaczyć, że dla niego Anastasis (słowo greckie oznaczające „zmartwych­wstanie") nie stanowiło osobnego bóstwa - obok Izis, Ozyrysa itd. - ale rzeczywiście zmartwychwstanie konkretnego człowieka, Jeszuy z Nazaretu, tego już było za dużo: Posłuchamy cię o tym innym razem (Dz 17,32).
Dobrze było przypomnieć sobie na początku tego rozdziału, że najwcześniejsze przepowiadanie Ewangelii na obszarze cesarstwa rzymskiego dokonało się w klimacie zdecydowanie niechętnym myśli o zmartwychwstaniu.
Historycy twierdzą, że jeśli chrześcijaństwo tak szybko się roz­przestrzeniło, stało się tak dlatego, iż zgadzało się z elementami doktryny zgodnej z ówczesnymi pragnieniami, z ideałem powsze­chnego braterstwa, mocno ujmującego niewolników oczekujących swojego wyzwolenia. Powinni by jednak dodać, iż w sercu tej rodzącej się religii znajdowało się stwierdzenie pozostające w cał­kowitej sprzeczności z mentalnością pogańską, która uważała za godną pogardy rzeczywistość „cielesną" człowieka. Czyż Grecy nie stosowali gry słów z powodu podobieństwa dwu pojęć w ich języku, soma i sema? Z upodobaniem powtarzali, że ciało (soma) sta­nowi pomnik nagrobny (sema), więzienie dla duszy! Grecy abso­lutnie nie sądzili, że ciało może kiedyś uczestniczyć w chwale niebieskiej. Uważali, że tylko dusza godna jest wejść na pola elizejskie raju!
Był to zatem prawdziwy cud, że wiara w zmartwychwstanie zdołała się zakorzenić w środowisku greckim. Nie obyło się bez trudności! Nawet prosty lud Koryntu, który w przeciwieństwie do elity intelektualnej w Atenach, chętnie przyjął Ewangelie, miał wiele kłopotów ze zgodą na myśl, że pewnego dnia umarli napraw­dę zmartwychwstaną. Paweł musiał tej sprawie poświecić cały długi rozdział swojego pierwszego listu (1 Kor 15).