Chrystus Zmartwychwstał

Oddajmy się wiec studiowaniu owego świadectwa, jakie zo­stawiło Dwunastu, i zobaczmy czy zasługuje na zaufanie. Nie potrzeba mówić, że nigdy nie zdołamy dosięgnąć rzeczywistości Chrystusa zmartwychwstałego w oparciu o świadectwo osób stwier­dzających, że Go widzieli, jak stwierdzamy rzeczywistość jakiegoś faktu historycznego. Zmartwychwstanie Chrystusa stanowi rzeczy­wistość transhistoryczną, do której dotrzeć można jedynie oczyma wiary. Zresztą z tego powodu Chrystus po swoim zmartwychwstaniu ukazał się jedynie uczniom gotowym do uwierzenia w Niego.
Mimo to świadectwo dane przez Apostołów możemy badać jako fakt historyczny sprzed dwudziestu wieków i próbować dostrzec, czy świadectwo to zasługuje na wzięcie pod uwagę.

II. Świadectwo Apostołów

1. Poświadczenie natychmiastowe

Istnieją bardzo dawne ślady wiary pierwszych wspólnot chrze­ścijańskich w Zmartwychwstanie Chrystusa. Wiadomo na przykład, że w roku 51, kiedy zostały napisane dwa pierwsze listy Pawła do Tesa-lonicznan, ci ostatni tak mocno wyczekiwali powrotu Pana w chwale, że mieli skłonność zupełnie przestać pracować. To sprowokowało Pawła do napisania: Kto nie chce pracować, niech też nie je (2 Tes 3,10).
W roku 57 Paweł pisze swój pierwszy list do Koryntian: nawiązuje w nim do swojego pierwszego pobytu pośród nich. Otóż z Dz 18,12 wiemy, że pierwszy pobyt apostoła w Koryncie miał miejsce za prokonsulatu Galliona, to znaczy w roku 51. Jest to jedna z najpewniejszych dat w Nowym Testamencie^[2].
W tymże pierwszym liście Pawła do Koryntian spotykamy dwa niezwykle cenne fragmenty. Paweł w zupełnie nie swoim stylu cytuje z pamięci dwa „wyjątki" z katechezy, jaką otrzymał jako świeżo nawrócony w Damaszku albo w Antiochii Syryjskiej, a wiec mniej więcej w latach 36-39. Te katechezę przekazał wspólnocie Koryntu już w roku 50, a teraz ją przypomina w liście z roku 57.
Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, któreście przyjęli i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem [...] Chyba żebyście uwierzyli na próżno. Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł - zgodnie z Pismem - za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi (1 Kor 15,1-8).

-------------------------------------

[2] Wykopaliska archeologiczne w Delfach ujawniły grecki napis odtwarzający list cesarza Klaudiusza skierowany do miasta Delfy. List ten zawiera dwie interesujące wzmianki w naszej sprawie: - pierwsza dotyczy Galliona, prokonsula Achai; - druga dwudziestego szóstego okrzyku na cześć cesarza Klaudiusza. Z innych napisów wiemy, że okrzyk dwudziesty piąty pojawił się w roku 51, a dwudziesty siódmy 1 sierpnia roku 52. Ponieważ prokonsulowie obejmowali swoje stanowiska l lipca, Gallion by} oficjalnie konsulem od l lipca 51 do 30 czer­wca 52 roku. Dowiadujemy się poza tym od Seneki, brata Galliona, że ten ostatni nie dokończył swojej funkcji prokonsula. Seneka pisze do Lucyliusza: „Ogarnięty w Achai początkiem gorączki od razu wsiadł na statek powtarzając głośno: choroba nie pochodzi ode mnie, ale od miejscowego powietrza". Prokonsul musiał opuścić miasto przed zimą, kiedy pływanie stawało się niebezpieczne. Spotkanie pomiędzy Pawłem a Gallionem w Koryncie musiało zatem nastąpić pomiędzy lipcem a paździer­nikiem 51 roku. Paweł opuścił prawdopodobnie Korynt w tym samym roku, co oznacza, że do tego miasta przybył w roku 49, bowiem z Dz 18,11 wiemy, że apostoł mieszkał tam osiemnaście miesięcy (J. Murphy-O'Connor, Corinthe au temps de Saint Paul, 203-231, Cerf, 1986).