Chrystus Zmartwychwstał

3. Doświadczenie paschalne potwierdzone przez Dwunastu

Jako szczególni świadkowie zmartwychwstania swojego Mi­strza, stali się fundamentem wiary w Kościele. Chrześcijanie, cho­ciaż o tym nie myślą codziennie, opierają swoją wiarę na wyjątko­wym świadectwie tych ludzi, którzy jako jedyni w Dziejach mogli powiedzieć: „[Widzieliśmy Chrystusa zmartwychwstałego] my, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu (Dz 10,41).
Trzeba zatem koniecznie zbadać to świadectwo, tak niezmier­nie ważne dla trwałości naszej wiary. Spotkanie, jakie dwunastu apostołów miało z ich zmartwychwstałym Mistrzem stanowi do­świadczenie jedyne na świecie. Zresztą właśnie dlatego liturgia tak uroczyście obchodzi ich święta. Nie była to ekstaza typu mistycznego, jakiej miały doznać Teresa z Avila czy Maria Małgorzata, jasnowidząca z Paray-le-Monial: w tym przypadku „jasnowidza" ogarnia zachwyt tak, iż staje całkowicie niewrażliwy na otaczający go świat zewnętrzny; Bernadetta w chwili, kiedy widziała Maryje Pannę w grocie Massabielskiej, zupełnie nie czuła płomienia świe­cy, którą przykładano do jej dłoni.
Paweł, opowiadając o swoich ekstazach, wyznaje: Znam człowieka w Chrystusie, który [...] - czy to w ciele - nie wiem, czy poza ciałem - też nie wiem, Bóg to wie - został porwany aż do trzeciego nieba (2 Kor 12,2). Wydaje się, że tego rodzaju ekstazę Paweł przeżył już na drodze do Damaszku. Upadł na ziemię i stracił wzrok. Przez kilka dni wzrok służył mu jedynie do podziwiania cudownej Rzeczywisto­ści, jaka mu się objawiła: Chrystusa w Jego chwale^[1].
Zupełnie czym innym jest ukazywanie się Chrystusa apostołom nad brzegiem jeziora Kafarnaum czy w jerozolimskim Wieczerniku. W tym przypadku nie Apostołowie są porwani aż do trzeciego nieba; sam Chrystus, który zjawia się pośród swoich, pozwala się dostrzec, zasiada z nimi do stołu i każe dotykać palcem rzeczywistości swego zmartwychwstałego Ciała. Zresztą to doświadczenie nie powtórzy się już po Wniebowstąpieniu!

-------------------------------------

[1] Ze względu na to, że Paweł w 1 Kor 15,8 stawia siebie na końcu listy uprzywilejowanych świadków Chrystusa zmartwychwstałego, niektórzy egzegeci usiło­wali nas przekonać, że doświadczenie paschalne Apostołów było jedynie typu mistycz­nego, podobnego to tego, jakie przeżył Paweł na drodze do Damaszku. Apostołowie byliby w gruncie rzeczy jedynie „pierwszymi" w „doświadczeniu" obecności Chrystusa zmartwychwstałego w swoim życiu. Tak wiec ukazywanie się Chrystusa swoim aposto­łom, opowiedziane przez Ewangelie byłyby tylko mistycznym wyrazem tego doświad­czenia Chrystusa żyjącego, jakie każdy z nas mógłby odtworzyć w swoim własnym życiu. Ta wielce ograniczająca, bardzo pomniejszająca interpretacja opisów ewan­gelicznych zupełnie nie odpowiada tekstom. Ewangeliści doskonale potrafią rozróż­nić „objawienie" typu mistycznego, jak doświadczenie przeżyte przez Piotra, Jakuba i Jana na górze Przemienienia, a ukazywaniem się na inny sposób „realis­tycznym" Chrystusa zmartwychwstałego swoim uczniom w dniach następujących po Jego Przejściu. Krótko mówiąc, ważne jest, by dokładnie odróżnić „Pawłowe" doświadczenie Chrystusa zmartwychwstałego od doświadczenia „Piętrowego". Pa­weł, nie znając Jezusa przed Zmartwychwstaniem, nie potrzebował sprawdzać tożsamości pomiędzy Galilejczykiem a Zmartwychwstałym. Piotr i inni apostołowie przeciwnie ogromnie tego potrzebowali. Dlatego też Chrystus pozwolił im skorzys­tać z doświadczenia, które nie miało się już powtórzyć w Historii i które ma ogromne znaczenie na dalsze wieki. Sam Paweł, chociaż w pełni przekonany o zmartwych­wstaniu Chrystusa, decyduje się na podróż do Jerozolimy, aby spędzić piętnaście dni u boku Piotra (por. Ga 1,18) i przejąć od niego brakujące mu świadectwo.