Apokalipsa dziś. Tak trzymaj!

To temat to niezmiernie szeroki. Zasygnalizujmy jedynie, co o świętym Bogu pisał Jan w swoim pierwszym liście: „Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności” (1J 1,5), „jest sprawiedliwy” (2,29), „jest miłością” (4,14). A Chrystus w Apokalipsie mówi, że On jest święty. On jest Bogiem, jest „światłem bez ciemności”, „jest sprawiedliwy”, jest miłością”....

W tym samym liście Jan wiele razy podkreśla, że to, co przyniósł Jezus jest prawdą; że prawdą jest to, o czym daje świadectwo Duch. To ta sama myśl, co w Ewangelii Jana, gdy Jezus wmówi wprost  o sobie, że jest Drogą, Prawdą i Życiem. Jest Prawdą i przynosi prawdę, która jest światłem, która daje życie.... Nie wikłając się w dalsze rozważania powiedzmy tylko krótko: „to mówi Święty, Prawdomówny” znaczy, że mówi Ten, w którym nie ma cienia zła, cienia fałszu, cienia obłudy; mówi sprawiedliwy i kochający Bóg; można śmiało Mu zaufać.

A co z tym „kluczem Dawida”? To najpewniej nawiązanie do starotestamentalnego proroctwa Izajasza (22) dotyczącego zarządcy pałacu Dawida, Szebny. Prorok zadufanemu w sobie i wiele mogącemu zarządcy budującemu sobie właśnie wystawny grobowiec zapowiedział, że jego kariera runie, że rychło zostanie zastąpiony przez innego. Ot tak, w jednej chwili. Choć wydawało mu się, że jest nie do ruszenia. Chrystus przedstawia się więc jako ten, który ma pełnię władzy nad swoim ludem, nad swoim... No właśnie: nad swoim Kościołem? Hm. To czemu mowa o „kluczu DAWIDA?” Przytoczmy więc jeszcze raz, dla wygody Czytelnika, co napisano dalej.

Znam twoje czyny.
Oto postawiłem jako dar przed tobą drzwi otwarte,
których nikt nie może zamknąć,
bo ty chociaż moc masz znikomą,
zachowałeś moje słowo
i nie zaparłeś się mego imienia.
Oto Ja ci daję ludzi z synagogi szatana,
spośród tych, którzy mówią o sobie, że są Żydami -
a nie są nimi, lecz kłamią.
Oto sprawię, iż przyjdą i padną na twarz przed twymi stopami,
a poznają, że Ja cię umiłowałem.

Trzeba chyba uzmysłowić sobie, że w czasach powstawania Apokalipsy drogi Synagogi i Kościoła całkiem się jeszcze nie rozeszły. Dla żydów (w sensie religijnym stąd mała litera) chrześcijanie ciągle byli heretykami, dla chrześcijan to żydzi byli tymi, którzy nie uznawszy w Jezusie Mesjasza sprzeniewierzyli się Bożym planom. Wygląda na to, że ów wywód to aluzja do tego, że chrześcijanie w Filadelfii zostali wykluczeni ze wspólnoty żydowskiej. Boleśnie dotkniętych tym faktem chrześcijan Filadelfii Chrystus pociesza: to ja decyduję o domu Dawida – mówi Chrystus –  to Ja jestem tym, który ma jego klucz. I to ode Mnie zależy, kto może w nim przebywać, a kto nie. To wy – mówi im  Chrystus – jesteście spadkobiercami obietnic danych Dawidowi, czy wcześniej, Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Wy, nie ci, którzy „mówią o sobie, że są Żydami, a nie są nimi, lecz kłamią”.

Zaskakujące? Nie bardzo. Już kilkadziesiąt lat wcześniej pisał do chrześcijan w Filippi św. Paweł (Flp 3,3):

My bowiem jesteśmy prawdziwie ludem obrzezanym - my, którzy sprawujemy kult w Duchu Bożym i chlubimy się w Chrystusie Jezusie, a nie pokładamy ufności w ciele.

To chrześcijanie są prawdziwymi żydami! A Chrystus ma „klucz Dawida”, pełnię władzy nad ludem Bożym, nad Bożym królestwem. I, jak mówi Kościołowi w Filadelfii, postawił przed nimi jako dar drzwi otwarte. Nikt nie może ich im zamykać. Oni z Jego woli są już członkami tego królestwa.

Czym na to „zasłużyli”? Mówi im Chrystus, że zna ich czyny. Wie, że choć „moc mają znikomą, zachowali Jego słowo i nie zaparli się Jego imienia”.  Czyli że choć niewiele w społeczności tego miasta znaczą – być może pochodzili głównie ze społecznych nizin, a być może nie było też ich zbyt wielu – nie poddali się presji otoczenia, ale wytrwali przy Ewangelii. Presji Żydów, którzy za wierność Chrystusowi wykluczyli ich ze wspólnoty. I presji pogan, którzy, jak już wyjaśniałem szerzej w poprzednich odcinkach cyklu, mogli im robić różne trudności w związku z odmową udziału w silnie wpisanym w ówczesną kulturę pogańskim kulcie.