Imiona Boga

Bóg „całkowicie inny”

Ty to czynisz, a Ja mam milczeć?
Czy myślisz, że jestem podobny do ciebie?
Ps 50,21

Doskonałości, jakie możemy podziwiać w stworzeniach, i te, jakie odnajdujemy w Bogu, w żaden sposób nie mogą być z sobą porównywane. Chociaż Boga nikt nie jest w stanie dosięgnąć, to jednak już w Starym Testamencie ukazany jest On jako Ten, który owszem, jest inny od stworzenia, ale który się z tym stworzeniem komunikuje. Bóg jest „całkowicie inny", ponieważ jest jeden i jedyny, a całe stworzenie istnieje w Nim i dzięki Niemu. Nikt z ludzi Go nie dosięga. Boża „inność", czyli transcendencja, wyraża się przede wszystkim w Jego świętości. Dlatego człowiek Starego Testamentu nie może zobaczyć Boga i nie umrzeć.

Pierwsze księgi Biblii mówią, że Bóg mieszka w miejscu dla człowieka nieosiągalnym, w absolutnej samotności. Taki jest pierwszy biblijny obraz Bożej transcendencji, a pierwszym imieniem Boga jest: Naj­wyższy. Tak do Boga modli się Melchizedek: Niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który w twe ręce wydal twoich wrogów! (Rdz 14,20). Transcendencja Boga bu­dzi grozę. On bowiem poniża pysznych. Dlatego wier­ny Izraelita głosi: Któż jest pośród bogów równy Tobie, Jahwe, w blasku świętości, któż Ci jest podobny, straszliwy w czynach, cuda działający! (Wj 15,11).

Inny sposób przedstawiania transcendencji Boga, mówi, że nie można Go zobaczyć i pozostać żywym. Jakub, Mojżesz, Gedeon, Eliasz należą do tych uprzywilejowanych, którzy uniknęli tej konse­kwencji: Na wybranych synów Izraela nie podniósł On swej ręki, mogli przeto patrzeć na Boga (Wj 24,11). Oka­zuje się, że Bóg nie tylko życia nie odbiera, lecz je przede wszystkim daje. I w tym właśnie przewyższa człowieka. Tylko Bóg może ożywiać i stwarzać (por. Rdz 1; Hi 38,28-39). Dlatego Bóg jest całkowicie nie­zależny od wszystkiego, co człowiek może „stworzyć". Przyznaje to Psalmista: Oczy Twoje widziały me czyny i wszystkie są spisane w Twej księdze; dni określone zostały, chociaż żaden z nich jeszcze nie nastał (Ps 139,16). Tę myśl potwierdzają prorocy, którzy w sposób szczegól­ny ukazują, jak bardzo myśl Boża przewyższa myśli człowiecze. Trzeba jednak zauważyć pewną nowość

Otóż Bóg swoje myśli, właśnie dlatego, że są różne od tego, co myślą ludzie, przekazuje dzięki posłudze pro­roków. Tak tę wielkość Boga opiewa Syrach: Ten, co żyje wiecznie, stworzył wszystko bez wyjątku: sam tylko Pan uznany będzie za sprawiedliwego. Nikt nie potrafi opisać Jego czynów, a któż będzie mógł zbadać Jego wspaniałe dzieła? (Syr 18,1-4).

W zbliżeniu się do przerastającej ludzkie po­znanie „inności" Boga pomaga też uświadomienie so­bie niemożności zrozumienia problemu cierpienia. Tylko Bóg może tę tajemnicę rozświetlić. Pojął to Hiob i dlatego z głębi swego nieszczęścia woła: Dotąd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem (Hi 42,5). Ponieważ Bóg jest dla człowieka nieosiągalny, stąd w Biblii pojawiający się aniołowie, duchy tłuma­czące Boga. Tak tę rolę aniołów widzi Ezechiel, Da­niel czy Zachariasz: W odpowiedzi danej aniołowi, który mówił do mnie, słowa Jahwe zabrzmiały zmiłowaniem i pociechą (Za 1,13).

W czasach Jezusa szacunek dla „inności" Boga był tak wielki, że nikt nie ośmielał się nawet wypo­wiadać Jego imienia. Właśnie z tego powodu Jezus został odrzucony przez Żydów. On ośmielał się na­zwać siebie Synem Bożym. A przecież tego, co czynił dla ludzi, nie można inaczej wytłumaczyć jak tylko Jego jednością z Ojcem. Mimo że Żydzi nie chcą w to wierzyć, daje świadectwo: Powiedziałem wam, a nie wie­rzycie. Czyny, których dokonuję w imię mojego Ojca, świad­czą o Mnie (J 10,25).

„Inność" Boga, objawiona przez Jezusa, udzie­la się chrześcijaninowi, który będąc świadkiem Boga w świecie, powinien się zachowywać zupełnie inaczej niż ludzie tego świata. Do tego wzywa nas sam Chrys­tus: Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski (Mt 5,48).