Imiona Boga

Fragment książki "Objawiłem wam swoje Imię. Biblijne zamyślenia nad imionami Boga", który zamieszczamy za zgodą Wydawnictwa WAM.

Bóg zazdrosny

Ja jestem twój Bóg, Jahwe, Bóg zazdrosny.
Pwt 5,9

Zazdrość jest bardzo ludzkim uczuciem, które w odniesieniu do Boga ma pomóc zrozumieć Jego działania i ich motywację. W takim sensie Bóg jest zazdrosny o jakąkolwiek próbę zakwestionowania Jego wyłączności, jedyności i świętości. Bóg sprzeci­wia się każdemu, kto kwestionuje te przymioty Jego Osoby.

W najstarszych tekstach biblijnych Bóg jest uka­zany jako zazdrosny dlatego, że nie godzi się na żad­nego rywala dla swojej Boskości. W takim znaczeniu Boża zazdrość jest gwarantem i stróżem monoteizmu. Zostało to zapisane w Prawie Mojżeszowym: Nie bę­dziesz oddawał pokłonu bogu obcemu, bo Jahwe ma na imię Zazdrosny: jest Bogiem zazdrosnym (Wj 34,14). Jednakże już w Księdze Powtórzonego Prawa Boża zazdrość widziana jest jako wyraz Bożej miłości, która tak prag­nie się objawiać i do takiej zazdrosnej miłości o Boga Jahwe chce wychować Naród Wybrany. Sam Bóg, bro­niąc swój naród przed wpływami religii pogańskich, pozostawia mu wyraźny nakaz: Nie będziesz oddawał im pokłonu ani służył. Bo Ja jestem twój Bóg, Jahwe, Bóg zazdrosny, karzący nieprawość ojców na synach w trzecim i w czwartym pokoleniu tych, którzy Mnie nienawidzą, a który okazuje łaskę w tysiącznym pokoleniu tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań (Pwt 5,9-10).

Bóg w sposób szczególny okazuje swoją zazdrość, kiedy ludzie w Jego dzieło stworzenia wprowadzają to wszystko, co to dzieło deformuje i niszczy. Szczególnie zaś okazuje się być Bogiem zazdrosnym wówczas, kie­dy ludzie w jakikolwiek sposób kwestionują Jego świę­tość. Przykładem gniewu zazdrosnego Boga jest mo­ment, kiedy Mojżesz na górze Synaj rozmawia z Bo­giem i otrzymuje od Niego tablice przykazań, a lud tymczasem u podnóża góry przymusza Aarona: Uczyń nam boga, który by szedł przed nami (Wj 32,1). Na usilną prośbę Mojżesza, wstawiającego się za krnąbrnym na­rodem, Bóg zapowiada: „Idź teraz i prowadź ten lud, gdzie ci rozkazałem, a mój anioł pójdzie przed tobą. A w dniu mojej kary ukarzę ich za ich grzech". I rzeczywiście ukarał Jahwe lud za to, że uczynił sobie złotego cielca, wykonanego pod kierunkiem Aarona (Wj 32,34-35).

Boża zazdrość w sposób szczególny zostanie ukazana jako odczucie Boga - Oblubieńca, który do­świadcza niewierności swojej oblubienicy, czyli Naro­du Wybranego. Boski Oblubieniec zdradzony przez oblubienicę okazuje jej jednak swoje miłosierdzie: Poślubię cię sobie znowu na wieki, poślubię przez sprawied­liwość i prawo, przez milość i miłosierdzie. Poślubię cię so­bie przez wierność, a poznasz Jahwe (Oz 2,21-22).

Dzień Jahwe, w którym Bóg realizuje swoje zbawcze plany, staje się również Jego dniem zazdroś­ci. Znamy przecież Tego, który powiedzieli: „Do Mnie na­leży pomsta i Ja odpłacę". I znowu: „Sam Pan będzie są­dził lud swój". Straszną jest rzeczą wpaść w ręce Boga ży­jącego (Hbr 10,30-31). Dlatego Boża zazdrość usta­je zawsze wówczas, gdy człowiek okazuje pragnienie powrotu na drogi Boże i podejmuje starania, aby to swoje postanowienie wypełnić. Pomoże mu w tym nade wszystko ofiara Chrystusa. Ona sprawia, że ro­dzi się nowy człowiek. Zdziwienie Nikodema w tym względzie rozwiewa Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powia­dam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem (J 3,5-6).

Pasterz Bożej owczarni, a za takiego możemy uważać św. Pawła, świadczy o zazdrości Boga, który jest zaniepokojony niewiernością swoich owiec, czyli tym, że nie przyjmują i nie żyją Jego nauką. Dają się zwodzić jak mieszkańcy Koryntu, którym Paweł musi wypomnieć: Jeśli przychodzi ktoś i głosi wam innego Jezu­sa, jakiegośmy wam nie głosili, lub bierzecie innego ducha, któregoście nie otrzymali, albo inną Ewangelię, nie tę, którąście przyjęli - znosicie to spokojnie (2Kor 11,4). Bóg jest zazdrosny o nas, o naszą wiarę i o nasze zbawie­nie, bo nas kocha i chce naszego szczęścia.