Po pierwszym czytaniu z Księgi Syracydesa (Syr 17,1-15) rozpiera nas duma, jacy to jesteśmy ważni, wielcy, pierwsi po Bogu, niczym wszechwładni dziedzice ziemi.

Niestety nie skupiamy się, na (w pewnym sensie) truizmach, że przecież z prochu powstaliśmy i w proch się wkrótce przemienimy. Zapominamy o obowiązującym nas Bożym Prawie, o sprawiedliwości i miłości do bliźniego (szczególnie tego maluczkiego, mało znaczącego) i jakoś umyka nam, że nasze uczynki podlegają skrupulatnej rejestracji (niczym zapis w czarnej skrzynce).

Pan Bóg doskonale wie, że poczucie dumy często wbija człowieka w pychę. Przewidziawszy to, okazuje litość i łaskę tym, którzy cześć Mu oddają. Doskonale obrazuje to Psalm (103,1314.15-16.17-18a). Wyznawcy Jego mogą liczyć na wspaniałomyślność, jeżeli wypełniać będą warunki bezinteresownego przymierza.

O ile prościej byłoby jednak złożyć w Chrystusie całą swoją ufność, niczym skromne , nie skażone przebiegłością dziecko, i pozwolić prowadzić się do królestwa, które On dla nas przygotował.

"Jezus błogosławi dzieci" (Mk 10,13-16)