RADYKALIZM POLITYCZNY I RELIGIJNY

narastał w czasach Nowego Testamentu. Nawet kolaborujący z Rzymianami żydowski historyk Józef Flawiusz pisał o korupcji i powtarzających się prowokacjach prokuratorów rzymskich. W ostatnich dekadach istnienia Drugiej Świątyni polityka i religia antagonizowały społeczeństwo żydowskie. Saduceusze oraz przedstawiciele możnych rodów w sanhedrynie współpracowali z Rzymianami. Faryzeusze cieszący się sympatią ludu zajmowali dwuznaczną postawę: w kwestiach religijnych występowali przeciwko kolaborującym elitom, interpretując drobiazgowo wymagania Prawa Mojżeszowego, natomiast w sprawach politycznych byli bardziej kompromisowi, nie unikając współpracy z Rzymianami.

Z pism Józefa Flawiusza można dowiedzieć się o najbardziej radykalnych politycznie ruchach zelotów i sykaryjczyków. Występując w obronie aresztowanych Apostołów, Gamaliel wspomina nieudane powstania Judasza Galilejczyka oraz Teudasa (Dz 5,36-37). O związku Barabasza z takimi ruchami może świadczyć niechęć Piłata wobec żądań uwolnienia więźnia oraz łatwość, z jaką arcykapłani zdobyli poparcie tłumu dla buntownika, aby doprowadzić do skazania Jezusa.

Od grup zaangażowanych politycznie odróżniali się esseńczycy. Historyk żydowski pisał z uznaniem o ich głębokiej wierze, wspólnym życiu, wspólnocie dóbr, celibacie, posłuszeństwie przełożonym, zachowaniu milczenia, pracy, modlitwie oraz rytualnych obmyciach. Kwestia związku między ich ruchem a odkrytymi w Qumran papirusami i resztkami budynków pozostaje nierozstrzygnięta. Położenie Qumran między Pustynią Judzką a Jordanem przywołuje jednak wielowymiarową działalność Jana Chrzciciela. Prekursor Jezusa nie tylko udzielał chrztu w rzece Jordan, lecz na pierwszym miejscu wzywał ludzi wychodzących na pustynię do radykalnej zmiany życia, nawet wskazując szczegółowo, co powinni uczynić konkretni ludzie i grupy społeczne. Motywacją tej zmiany życia miało być zbliżające się wyzwolenie: przyjście Mesjasza uwalniającego od niewoli duchowej.
(za: Gość Niedzielny Nr 50/2003)