Księgi Starego Przymierza

Lament Dawida nad zwłokami Saula i Jonatana
(R. I, w. 19-27)

O, ozdobo Izraela, na wyżynach!
O, zginęli bohaterowie!
Nie rozgłaszajcie tej wieści w Gath,
Nie opowiadajcie o niej na ulicach Aszkalonu,
Aby nie weseliły się córki Filistynów,
Aby nie radowały się córki nieobrzezańców!
O, góry Gilboa,
Niechaj nie spadnie na was ani rosa ani deszcz!
Niechaj ta ziemia będzie bezpłodna,
Albowiem leżą na niej porzucone tarcze bohaterów,
I tarcza Saula, jakby nie był pomazany olejem!
Nigdy nie chybiała
Strzała Jonatana wymierzona
W krew i ciało mocarzów,
A miecz Saula nie uderzał w pustkę.
Saul i Jonatan
Związani z sobą za życia miłością i urodą,
Także w swej śmierci są nierozłączeni,
Nad orły szybsi i nad lwy mocniejsi.

O, płaczcie, córki izraelskie, nad Saulem,
Który was przyodział w kosztowny szkarłat,
A wasze szaty ozdobił złotem klejnotów.
O, zginęli w walce bohaterowie!
O, Jonatanie, poległy na górach,
Jak bardzo mi ciebie żal, bracie mój Jonatanie!
Jakże ciebie kochałem!
Miłość twoja była mi cenniejsza
Nad miłość niewiasty!
Polegli bohaterowie
I przepadła ich broń rycerska.