Jak czytać Pismo święte?

Sam obraz zasiewu wydaje się zdradzać niewiedzę siewcy w gospodarowaniu na roli. Szokuje marnotrawstwo w tym zasiewie. Ale trzeba mieć przed oczami warunki uprawy w tamtym czasie w Palestynie, gdzie ziarno było wysiewane późnym latem, kiedy to ziemia była całkowicie spalona i nie sposób było rozróżnić między miedzą a polem. Dopiero po zasiewie, gleba była spulchniania i stawało się jasne, co w sobie kryła. Jezus nie ma jednak zamiaru pisać podręcznik uprawy zbóż. Zwraca uwagę na stan serca tych, którzy słuchają słowa Bożego. Ta różna gleba to zapis postawy, jaką przyjmuje ludzkie serce wobec słów Pisma.

• Droga jest obrazem tych osób, które jednym uchem wpuszczają słowo Boże, by zaraz drugim je wydalić. Są zupełnie niezainteresowani słowem Boga, nie ma w nich żadnej refleksji, zatrzymania, reakcji.
• Miejsce skaliste oddaje postawę tych osób, które z entuzjazmem i zachwytem przyjmują słowo Boże, ale brak w nich właściwego podglebia - atmosfery, warunków dla wzrostu tego słowa.
Stereotypowy obraz żony suszącej mężowi głowę po tym, jak wraca pijany do domu. Żadne z wypowiedzianych wtedy słów nie ma szansy dotrzeć do niego, bo jest on zupełnie bez świadomości.
• Ciernie zagłuszające słowo to aluzja do pokus, pragnień, jaki kryje w sobie ludzkie serce. One to biorą górę na Bożym słowem, które jakby przegrywa z tym, co bardziej hałaśliwe, zmysłowe, zaspokajające doraźnie ludzkie potrzeby.
• Wreszcie żyzna gleba. Nie jest ona bliżej zdefiniowana. Pojawia się tylko wspomnienie plonu, jaki wydaje w niej zasiane ziarno. Cała uwaga jest zwrócona na owocowanie ziarna w ziemi. Jak to ma się do czytania, słuchania Pisma Świętego?

By ziarno słowa Bożego mogło wydać plon w życiu człowieka, nie wystarczy tylko to słowo usłyszeć i zrozumieć. Potrzeba jeszcze temu słowu się poddać, zawierzyć, być posłusznym, by to moja osoba, postawa, życie stało się owym plonem, dla którego Bóg skierował je do mnie.

3. Po trzecie, umiłować Słowo

Ktoś powie, że jest to wciąż coś bliżej nieokreślonego. Skoro jednak mówimy o słowie jako ziarnie, trzeba przywołać jeszcze jeden obraz ziarna, którym posługuje się Jezus. W kontekście bliskiej już godziny krzyża mówi o ziarnie pszenicznym: „Jeśli ziarno pszenicy wpadłszy ziemię nie obumrze, zostanie samo jedno, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. Kto zaś chciałby mi służyć, niech idzie za mną, a gdzie ja jestem, tam będzie i mój sługa” (J 12,24-26). Powyższe słowa doskonale wpisują się w kontekst dzisiejszego święta Podwyższenia Krzyża Świętego. U synoptyków podobne słowo Jezusa pojawia się przy okazji zachęty do dźwigania krzyża. Rzeczywiście, krzyż Chrystusa jest znakiem potwierdzającym prawdę słów Jezusowych o konieczności obumarcia ziarna, by wydać życie. Krzyż, który jest drzewem życia, drzewem miłości.

Jezus zgadzając się na drogę krzyża w swoim życiu, jest posłuszny woli Ojca. Paradoks: Jezus jest Odwiecznym Słowem Ojca, jest Słowem Wcielonym, sam głosi słowo, ale równocześnie czyni się pierwszym słuchaczem słowa swego Ojca. I sam nam pokazuje, co znaczy słuchać słowo Pisma. Po rozmowie z Samarytanką wyjawia swoim uczniom, iż Jego pokarmem jest pełnić wolę Ojca (J 4,34). W polemice z Żydami Jezus podkreśla, iż „nie szuka własnej woli, lecz woli Tego, który Go posłał” (J 5,30). „Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba” (J 8,29). Pełnienie woli Ojca nie jest dla Jezusa jakąś koniecznością, wobec której nie można uciec, nie jest biernym poddaniem się temu, co jest Mu pisane. Jezusowemu posłuszeństwu towarzyszy chęć działania. Jezus przyjmuje wolę Bożą jako swoją, z nią utożsamia całe swoje życie, przyjmuje pełnienie jej do końca jako jedyne swoje zadanie. Pełnienie woli Ojca jest najgłębszą motywacją Jego życia.

Wolą Boga Ojca jest objawienie miłości wobec całego świata, jest pragnienie zbawienia każdego człowieka. To dokonuje się w tajemnicy krzyża, w tajemnicy obumarcia Chrystusa, które niesie życie.