III.3. Bł. Herman

Według Jana Długosza pierwsza misja dominikańska w Polsce składała się z ośmiu zakonników. Czterech z nich znamy z imienia: Jacek Odrowąż, Czesław Polak, Herman Niemiec i Henryk z Moraw. Grób Jacka znajduje się w Krakowie, Czesława we Wrocławiu, a Hermana w Opolu. Dzisiaj najczęściej nazywa się go „zapomnianym Apostołem Śląska”, gdyż wcześniej uznawano go za Niemca i kojarzono z przydomkiem „Herman Niemiec”. W rzeczywistości pochodził z Moraw, a spoczął w naszej śląskiej ziemi. 

CZYTAJ!
J 12, 27-33

Jezus oznajmił: Teraz ogarnął Moja głęboki niepokój. I cóż mam powiedzieć? Ojcze, ocal Mnie od tej godziny? Przecież przyszedłem z tego powodu – dla tej godziny. Ojcze, uwielbij swoje imię! Wtedy zabrzmiał głos z nieba: „Już uwielbiłem, i jeszcze uwielbię”. Ludzie, którzy tam stali i usłyszeli ów dźwięk, mówili: „Zagrzmiało”, inni jednak twierdzili: „Anioł przemówił do Niego”. Jezus więc wyjaśnił: „Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie, lecz ze względu na was. Teraz dokonuje się sąd nad tym światem. Ja natomiast, gdy zostanę wywyższony nad ziemię, pociągnę wszystkich do siebie”. Powiedział to, aby zaznaczyć, w jaki sposób miał umrzeć.

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!

W kaplicy św. Jacka w Krakowie na jednej z ławek zachowała się ozdobna intarsja, tj ozdoba wykonana techniką zdobniczą polegającą na wykładaniu powietrzni przedmiotów drewnianych innymi gatunkami drewna, przedstawiająca postać bł. Hermana. Także w kopule, na jednym z malowideł kościoła Ojców dominikanów, można się doszukiwać jego osoby wśród świętych związanych ze św. Jackiem. Ponadto na Śląsku Opolskim w kościele w Popielowie znajduje się barokowy kielich z 1670 r., na którym wygrawerowano scenę z życia błogosławionego zakonnika, który adoruje krucyfiks unosząc się nad kościołem opolskim. Poza Polską istnieją dwa wyobrażenia naszego Błogosławionego: pierwszy – w Austrii, w karynckim Fryzaku (Friesach), w klasztorze dominikanów, przechowywany jest osiemnastowieczny obraz, na którym podczas mistycznej wizji Chrystus Zmartwychwstały zwilża Hermanowi wargi swoją zbawczą krwią i drugi – w Rzymie, w bazylika św. Sabiny (dom generalny dominikanów), gdzie zachował się fresk z XVIII w., przedstawiający moment nałożenia przez św. Dominika habitu św. Jackowi i jego towarzyszom: jednym z klęczących postulantów jest właśnie bł. Herman.
Przywołane pamiątki świadczą o żywym kulcie błogosławionego towarzysza św. Jacka, którego śmiało można określić jednym z pierwszych ewangelizatorów Śląska Opolskiego. On to właśnie, prawdopodobnie w drugiej połowie XIII w. założył pierwszy klasztor w Opolu i był jego pierwszym gwardianem kościoła dominikańskim w Opolu (dziś kościół pw. Matki Bolesnej i św. Wojciecha). Pierwszy kościół drewniany zbudowano w tym miejscu już ok. roku 1000, murowany w XIV w., wielokrotnie trawiony pożarami i przebudowywany (XVI-XVIII w.). Parafię erygowano w 1217 r., ale w 1295 r. przeniesiono ją do kościoła kolegiackiego św. Krzyża, zaś tzw. „kościół na górce” przejęli OO. Dominikanie (w 1934 r. ponownie erygowano i tutaj parafię).
Kim był zapomniany mistyk, kaznodzieja, wierny towarzysz Odrowążów (Jacka i Czesława)?
Zachowały się ślady jego kultu w dominikańskich klasztorach Śląska, Małopolski i Karyntii. W czternastowiecznym dziele hagiograficznym, spisany przez brata Stanisława, lektora krakowskich dominikanów, De vita et miraculis sancti Jacchonis Ordinis Praedicatorum (O życiu i cudach świętego Jacka z Zakonu Braci Kaznodziejów), wydanym drukiem w Monumentu Poloniae Historica (t. IV, 841-903), zachowały się wzmianki o bł. Hermanie. Brat Stanisław pisze, że Herman należał do świty biskupa krakowskiego Iwona Odrowąża, który w latach 1219-20 bawił w Rzymie. Tam zafascynował się osobowością św. Dominika. Po krótkim okresie formacji, wraz z Jackiem i Czesławem, wstąpił do zakonu i złożył na ręce Założyciela śluby zakonne w bazylice św. Sabiny w Rzymie (1220 r.). Herman został bratem konwersem, nie przyjął święceń kapłańskich. Zaraz też znalazł się w ekipie, którą św. Dominik wysłał na północ Europy, na Morawy, Śląsk i do Polski. Przez pewien czas cała grupa zatrzymała się w Fryzaku w Karyntii, gdzie głosili słowo Boże i założyli pierwszy klasztor dominikański. Tam Herman został mianowany pierwszym przeorem w początkach 1221 r.. Następnie – po wypełnieniu swej misji w Karyntii – u boku bł. Czesława – podjął misję instalacji dominikanów w Ołomuńcu na Morawach. Stamtąd udał się na Śląsk, gdzie prowadził dalszą działalność misyjną. W końcu związał się na stałe z klasztorem dominikanów w Opolu. Tam też dał się poznać – podobnie jak wcześniej we Fryzaku – jako mistyk i czciciel Chrystusa Ukrzyżowanego oraz Najświętszej Maryi Panny.