III.3. Bł. Herman

Herman, zwany Niemcem (był tłumaczem tego języka dla bpa Iwo Odrowąża), zmarł prawdopodobnie w 1245 r. i został pochowany w Opolu. Przy jego grobie koncentrował się autentyczny kult, którego szczyt przypadł na okres odnowy potrydenckiej i restauracji katolicyzmu na Śląsku. Z tego okresu zachowały się dwa dzieła hagiograficzne: A. Bzoviusa, Annales ecclesiastici XIII (Köln 1616) oraz F. Steilla Ephemerides Dominicano – Sacrae (Dilingen 1691). Później kult i pamięć o nim stopniowo zanikała. Historycy i hagiografowie współcześni przekonują, że Herman – mimo braku oficjalnego potwierdzenia Stolicy Apostolskiej – uważany jest za błogosławionego i odbiera kult w klasztorach dominikańskich na Śląsku, w Małopolsce i Karyntii (por. EK, t. VI, 761n)
Życie zapomnianego apostoła i kaznodziei Śląska Opolskiego rozświetla trudny tekst Ewangelii Jana, w której Jezus modli się do Ojca w godzinie próby. Modlitwa przypomina modlitwę w ogrodzie Getsemani (por. Mt 26, 36-46; Mk 14, 32-42; Łk 22, 40-46), gdzie Jezus jest już u końca swej działalności i rozpoczyna się czas paschy: „Nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy” (12, 23). Jezus mówi o swojej śmierci, kiedy wszyscy będą mogli „zobaczyć” to, czego oko ludzkie jeszcze nie oglądało (1 Kor 2, 9). Jest to godzina ziarna, które umiera i przynosi plon obfity (w. 23n). Gdy w innych Ewangeliach Słowo jest ziarnem Boga, u Jana sam Jezus jest ziarnem, które pozornie przegrywa, by zwyciężyć. W dramatycznym dialogu – przypominającym agonię w Ogrodzie – otrzymujemy interpretacja wartości zbawczej krzyża: Syn Człowieczy zwycięża „władcę tego świata”, który trzyma człowieka w niewoli kłamstwa i strachu. Gdy On zostanie „wywyższony nad ziemię, pociągnie wszystkich do siebie” – ocali, wybawi, odkupi tych, którzy przyjmą Jego dar miłości aż do końca (por. J 13, 1; Flp 2, 8). Na krzyż objawiony został Bóg Miłości, który pociąga wszystkich do siebie (w. 31-33).
Bł. Herman często kontemplował scenę Ukrzyżowania i dostrzegł w niej obraz Boga, który pierwszy nas umiłował i wezwał nas do miłości wzajemnej, a nawet do miłości nieprzyjaciół. W swoich kazaniach przywoływał słowa „umiłowanego ucznia”: „Na tym polega miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, lecz On nas umiłował i posłał swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy” (1 J 4, 10).

Zapytajmy więc – przywołując jeszcze słowa Apostoła:

• Jeśli Bóg nas tak umiłował, to czyż i my nie powinniśmy miłować się wzajemnie? Co dla nas znaczy miłować bliźniego? Kto jest naszym bliźnim? Czy można kogokolwiek pominąć w miłości?
• Dlaczego niektórym dzisiaj przeszkadza Krzyż – symbol miłości aż do końca?
• Jaka jest nasza modlitwa w chwilach próby, bólu, cierpienia, odrzucenia? Czy umiemy przyjmować wolę Ojca – Jego plan wobec nas?

MÓDL SIĘ!

Jezu, Ukrzyżowany, przyciągnij nas wszystkich do Siebie, gdyż w Twoich ranach jest nasze zdrowi – nasze ocalenie. „W krzyżu cierpienie – śpiewamy – w krzyżu miłości nauka (…). W krzyżu osłoda, w krzyżu ochłoda (…). Kto krzyż odgadnie, ten nie upadnie / w boleści sercu zadanej”. Naucz nas uzdrawiającej melodii krzyża. Niech jego brzmienie odpędza złego ducha, godzi zwaśnionych, przywraca ład w życiu społecznym i religijnym. Za przyczyną bł. Hermana, zapominanego apostoła naszej ziemi, daj nam odwagę, byśmy umieli bronić krzyża i szczycić się tym, że jesteśmy spod tego znaku.

Dodaj :.własną modlitwę zrodzoną ze spotkania z żywym Słowem.

ŻYJ SŁOWEM!

Warto odwiedzić kościół pw. Matki Bolesnej i św. Wojciecha w Opolu, by uczcić zapomnianego apostoła Śląska. W zakrystii kościoła „na górce” można pokłonić się przed jego obraz, a w krakowskiej kaplicy św. Jacka uklęknąć w ławce ozdobionej intarsja z jego wizerunkiem, by wezwać pomocy i orędownictwa ofiarnych Dominikanów ze Śląska.

Dodaj :.twój dobry czyn, który zrodził się ze Słowa