Wołanie z głębi wieków

Streszczeniem tego wołania jest refren: „Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie!”. Wołający do Boga człowiek jest pewien, że Bóg odpowie, stąd słowa: „będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg”.

Niegdyś „chwała Pańska” – tajemniczy znak Bożej obecności – opuściła zburzoną świątynię. Pozostały ruiny i pustka. Słyszymy obietnicę powrotu chwały Pańskiej – już nie tylko do świątyni, ale do całej naszej ziemi.

Obecność Boga zaowocuje wartościami, których człowiek i pragnie, i potrzebuje. W proroczej obietnicy padają słowa: łaska i wierność, sprawiedliwość i pokój, wierność, szczęście.

Słowo „sprawiedliwość” powtórzone zostało trzykrotnie – a jego treść jest bardzo bogata.

Słyszymy jeszcze obietnicę obfitości owoców ziemi – co jest tak potrzebne do spokojnego życia, a co przecież jest bardziej darem Boga niż tylko ludzkiej zapobiegliwości.

Mimo upływu tylu wieków czekamy wciąż na te samy Boże dary. I uspokajają nas te same Boże obietnice.