Pan prowadzi do swego domu

Dziś jest kontrapunktem dla pierwszego czytania o pasterzach, którzy prowadzą lud do zguby. Czytając słowa Jeremiaszowego napomnienia, widzimy nasze czasy – Polskę ostatnich dziesięcioleci. Dlatego tak nam potrzebne pełne spokoju i ufności strofy Dawidowej pieśni. I dlatego chętnie do nich w liturgii
wracamy.

„Niczego mi nie braknie...”. Nie braknie zaspokojenia podstawowych, wręcz biologicznych potrzeb – pożywienia, wody, odpoczynku, orzeźwienia. A przecież człowiekowi potrzeba czegoś więcej – odnalezienia drogi przez życie, choćby ostatecznego celu nie było widać, potrzebna jest pewność, że idę we właściwym kierunku.

Dla Dawida – i dla nas – kierunek wskazuje chwała Boża. W ówczesnym rozumieniu „chwała Boża” to tajemnicza, a pełna mocy obecność Boga w ludzkim świecie. Nie było w czasach Dawida jeszcze świątyni – chwała Boża mieszkała w namiocie, a jej materialnym znakiem była arka przymierza.

Do domu Boga prowadzą wszystkie ścieżki świata – także te wiodące przez ciemne doliny. Bóg – Pasterz prowadzi, a Jego dobroć i łaska osłaniają przed wrogami.

***

Rozważanie dotyczy psalmu 23 (22).