Imię do końca i na zawsze

Tak też o Nim pisze zazwyczaj św. Paweł. W dzisiejszym czytaniu imię to pojawia się jeden raz bez dodatkowych określeń. Zdanie, które je zawiera, zapowiada powszechne uznanie Jego godności: „Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych”. To użycie imienia bez tytułów przypomina początek i koniec Ewangelii św. Łukasza. Czytana jest ona w trzyletnim cyklu niedzielnym. Słyszymy ją właśnie w bieżącym roku. W dzisiejszej liturgii Mszy św. mamy szczególną zbieżność między drugim czytaniem a Ewangelią. Pierwsza wzmianka imienia bez tytułów występuje na początku księgi napisanej przez św. Łukasza. W zwiastowaniu anioł zapowiada Maryi: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus”. Druga wzmianka imienia znajduje się dopiero blisko końca Ewangelii – właśnie w czytanej dzisiaj narracji o męce i śmierci Jezusa. Jeden ze współukrzyżowanych kieruje do Niego ostatnią prośbę: „Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. W obydwu przypadkach odwołania do imienia „Jezus” przypominają o jego znaczeniu w języku hebrajskim: „Jezus” to „Jehoszua”, czyli „Jahwe zbawia”. Izraelici poznali imię Boga na samym początku ich dziejów zbawienia, kiedy On objawił się Mojżeszowi z płonącego krzewu. Objawienie imienia Bożego należy do najważniejszych wydarzeń historii zbawienia. Jednocześnie odsłania ono nie tyle samą naturę Boską – „Ten, który jest”, ile nową relację między objawiającym a adresatem objawienia: Bóg jest obecny wśród swojego ludu. Podobne znaczenie posiada zapowiedź nadania imienia narodzonemu z Maryi. Zbawienie przyniesione przez Niego sprawia, że ludzie mogą i powinni rozpoznać Go jako jedynego ich Zbawiciela. Niech Jego imię będzie również na ustach każdego z nas na samym końcu naszego ziemskiego życia, abyśmy byli z Nim na zawsze.