Kto będzie zbawiony?

Chrystus nie zamyka drogi nikomu, choć zaznacza, że zbawienie to wejście „przez ciasne drzwi”.

Ale te drzwi nie mają jakiegokolwiek ograniczenia etnicznego czy geograficznego, co pokazuje orędzie zapisane w ostatnim rozdziale Księgi Izajasza. Adresatami zaproszenia do wejścia w krąg zbawienia są mieszkańcy „Tarszisz, Put, Lud, Meszek i Rosz, Tubal i Jawan” i „dalekie wyspy”. Tarszisz to dzisiejsze zachodnie tereny Hiszpanii, Put i Lud to tereny południowo-wschodniej Afryki graniczące z Morzem Czerwonym, południowe kresy ówczesnego świata. Z kolei Meszek, Rosz i Tubal leżały nad Morzem Czarnym, który stanowił północne granice tego, co wówczas ogarniała geografia. A Jawan i „dalekie wyspy” to nic innego jak Grecja i jej wyspy na Morzu Egejskim. W sumie wyliczone ziemie tworzą znane w czasach proroka peryferie świata. Oni wszyscy są zaproszeni, stąd z inicjatywy Pana Boga „przyjdą i ujrzą Jego chwałę”.

Stary Testament zmaga się z pogodzeniem eksluzywizmu, jakim było wybranie jednego narodu, z którego wyszedł obiecany Mesjasz, i uniwersalizmu, który miał nieść orędzie zbawienia wszystkim ludom i narodom, bo za wszystkich ludzi ów Mesjasz umarł na krzyżu.

Ekskluzywizm miał do spełnienia ważną rolę, bo chronił czystość wiary w jednego i jedynego Boga przed ówczesnym wielobóstwem i sykretyzmem, który nie stawiał praktycznie żadnych wymagań i groził religijnym znijaczeniem. Ale ekskluzywizm niósł niebezpieczeństwo zamknięcia przed innymi. Lekarstwem na niego był zdrowy uniwersalizm, jaki od początku wieści Księga Izajasza. W niej Jahwe, Pan Izraela, głosi swe orędzie o zbawieniu szerzej niż tylko narodowi wybranemu. Tak o tym uniwersalistycznie wieścił już wcześniej Izajaszowy Sługa Jahwe: „Wyspy, posłuchajcie mnie! Ludy najdalsze, uważajcie!… Przemówił Pan… »To zbyt mało, iż jesteś mym Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi«”.