Stwórcze działanie Ducha Bożego

Skoro Stary Testament odgrywa ważną rolę w ukazywaniu procesu stopniowego objawiania się Ducha Świętego na kartach Biblii, to nasuwa się pytanie o terminologię, jaka została użyta przez autorów natchnionych dla określenia Ducha Świętego.

Starotestamentowe pisma zostały zrodzone z natchnienia Ducha Świętego, który kierując całym procesem powstawania biblijnych tekstów, można powiedzieć, że sam zadbał o to, aby już w Starym Testamencie znalazł się termin właściwy dla wyrażenia jego tajemniczej rzeczywistości. Imię, pod którym ukrywa się Duch Święty w Starym Testamencie jest powiązane z hebrajskim terminem rû^aḥ, który może oznaczać „ducha”, chociaż doprecyzowanie bogatego znaczenia tego wyrazu zależy od kontekstu. W tym miejscu trzeba powiedzieć, że natchnieni autorzy, dokonując z dużą starannością wyboru tego imienia przyjmowali bez dowodzenia fakt istnienia Ducha Bożego, koncentrując się przede wszystkim na różnych aspektach jego działania. Próbując w swoich wypowiedziach dać jak najlepsze wyobrażenie o tym, czym lub kim jest Duch Boży, hagiografowie tego okresu posługiwali się rzeczownikiem rû^aḥ, odnosząc go wpierw do naturalnego zjawiska, jakim jest wiatr. Zdawali sobie również sprawę z tego, że rû^aḥ jest Bożym darem, ofiarowanym człowiekowi. Dojrzała refleksja teologiczna pozwoliła im wreszcie odnieść ten ważny hebrajski termin do samego Boga, co umożliwiło im pełniej określić Boże doskonałości i przymioty. By dobrze zrozumieć biblijną naukę odnoszącą się do Ducha Bożego trzeba rozpocząć od uchwycenia dosłownego znaczenia słowa rû^aḥ, który można przekładać, jako: „tchnienie”, „wiatr” lub „duch”. Wyraz „tchnienie” był wiązany z życiodajną siłą, natomiast wiatr jawił się dla starożytnych Izraelitów jako tajemnicza potęga oraz rzeczywistość, która budziła przerażenie (Koh 11,5; Wj 15,8.10; 2Sm 22,16; 1Krl 19,11; Hi 38,24).