Duch Święty w psalmach

W jaki zatem sposób grzesznik zwraca się do Boga, który jako jedyny może zażegnać śmiertelne zagrożenie, jakie stanowi dla człowieka jego grzech?

Psalmista doświadczywszy grzechu głęboko odczuwa potrzebę nawrócenia, dlatego woła o Boże zmiłowanie: „Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości Twojej, w ogromie Twojego miłosierdzia zgładź nieprawość moją. Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego” (ww. 3-4).

Natchniony autor rzeczywistość grzechu, prowadzącego do zerwania osobistej relacji z Bogiem, kontrastuje z dziełem Bożego przebaczenia. Prosząc o Boże „zmiłowanie” psalmista najpierw posługuje się hebrajskim czasownikiem ḥānan, którego słynny łaciński przekład brzmi miserere, tłumaczone zwykle przez „zmiłuj się”.

W ten sposób, od samego początku zostaje wskazana prawda, że tylko pełna miłości litość Boga potrafi skutecznie podnieść człowieka z jego największej nędzy, jaką jest grzech. Następne odwołanie do Bożej „łaskawości” (hebr. ḥesed) wyraża postawę wiernej miłości Boga, dzięki której dokonuje się odnowienie relacji między Bogiem i człowiekiem. Wreszcie psalmista używa w odniesieniu do Boga hebrajskiego terminu raḥǎmîm, który przywołuje ideę matczynego łona.

Chce on w ten sposób powiedzieć, że Boże przywiązanie do człowieka przewyższa nawet wpisany w naturę matki instynkt miłości wobec swego dziecka (Iz 49,15). Podsumowując można powiedzieć, że początkowe wersety Psalmu 51 kładą nacisk na prawdę o Bożym miłosierdziu i miłości, które są źródłem przebaczenia ludzkiego grzechu.