Duch Święty w psalmach

A czy przeżywana radość z radykalnej przemiany, jakiej doświadcza psalmista skłania go do otwarcia się na drugiego grzesznika?

Psalmista doświadczywszy miłosiernej miłości Boga pragnie, by dar Bożego przebaczenia mogli otrzymać wszyscy grzesznicy: „Pouczę nieprawych o Twoich drogach i wrócą do Ciebie grzesznicy” (w. 15).

Gotowość do współpracy z Bogiem w nawracaniu grzeszników jest owocem wewnętrznego procesu, jaki zachodzi w sercu, któremu zostały przebaczone grzechy. Tylko grzesznik, który odnalazł drogę Boga może wskazać ją człowiekowi zmagającemu się z pokusami lub podążającemu drogą grzechu.

Radość płynąca z nawrócenia i misjonarskie zaangażowanie w walce o nawracanie do Boga grzeszników budzi w psalmiście „Boży duch”, który działa w jego wnętrzu. Zanim psalmista otworzy usta, by uwielbiać Boga za przebaczenie jeszcze raz prosi o wyzwolenie od swego grzechu, by mógł razem z całą wspólnotą wiernych uczestniczyć w akcie wielbienia Boga: „Wybaw mnie od krwi, o Boże, Boże mój Zbawco, a język mój wyśpiewa Twoją sprawiedliwość. Panie otwórz wargi moje, a usta moje będą głosić Twoją chwałę” (ww. 16-17).

Przywołany symbol krwi może wskazywać na śmierć, której psalmista pragnie uniknąć, gdyż porzucony stan grzechu i szczere nawrócenie właśnie doprowadziły go do nowego życia, które teraz przepełnia pragnienie wielbienia Boga. Natchniony autor chce wychwalać Bożą sprawiedliwość, dzięki której każdy grzesznik może doświadczyć zbawczej pomocy Boga.

Psalmista jest przekonany, że prawdziwą ofiarą, zyskującą Bożą aprobatę, jest „duch skruszony” grzesznego człowieka, który pod wpływem „Bożego ducha” pokornie prosi Boga o przebaczenie: „Bo nie pragniesz bym Ci składał ofiary, ani nie masz upodobania w całopaleniach. Ofiarą dla Boga jest duch skruszony i uniżonym sercem Bóg nie pogardzi” (ww. 18-19).

Skruszone serce podkreśla prymat ludzkiego sumienia i życia w świecie. Taka wewnętrzna postawa powinna znamionować również każdego uczestnika kultu, ponieważ najmilszą ofiarą Bogu jest nade wszystko skruszone serce i skruszony duch (Iz 57,15). To właśnie dzięki skrusze i pokornej prośbie o przebaczenie Bóg pozostawia człowiekowi swego ożywiającego ducha, który poprzez oczyszczenie serca odnawia ludzkie życie.