Duch Święty - dar Boży działający w człowieku i zobowiązanie

Duch Święty, uczy dalej Apostoł, „mieszka” w człowieku ochrzczonym. W ten sposób Paweł chce wyrazić prawdę o głębokiej, duchowej – ale trwałej łączności z Osobą Ducha Świętego. W Liście do Rzymian czytamy: „Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy” (Rz 8,9). I zaraz dalej stwierdza: „A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha” (Rz 8,11). Duch Boży, to Duch Chrystusa, który przychodzi do duszy ludzkiej jako rezultat więzi z Chrystusem. Kto zatem nie posiada Ducha Chrystusa, nie użycza mu swego „mieszkania”, ten nie należy do Chrystusa, nie jest godzien nosić miano chrześcijanina. Duch Boży jest gwarantem otrzymania życia. Podobnie o „zamieszkaniu” Ducha w chrześcijanach Paweł pisze w piśmie do Koryntian stwierdzając: „świątynią Boga jesteście i Duch Boży mieszka w Was” (1 Kor 3,16).

Duch Święty przebywa w uczniach Chrystusa. Stąd też Paweł pyta adresatów: „Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? Za wielką bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele” (1Kor 6,19-20). Pytanie Pawła pada w kontekście napomnień piętnujących swobodę obyczajów Koryntian. Adresaci winni pamiętać , iż ich ciała „są członkami Chrystusa” (1 Kor 6,15). Ciała chrześcijan są święte, ponieważ pozostają w więzi z Chrystusem i mieszka w nich Duch Święty. Ich ciała są święte tak samo jak świątynia – przybytek i mieszkanie Boga. Stąd też stwierdzenie Apostoła: „chwalcie więc Boga w waszym ciele” (1Kor 6,20).