4. Wysłannik do Gmin – Tytus

Tytus był pierwszym misjonarzem pracującym wyłącznie wśród chrześcijan nawróconych z pogaństwa (Gabriele Miller). Dzieje Apostolskie nic o nim nie wspominają. Paweł zabrał go ze sobą z Antiochii na tzw. Sobór Jerozolimski (Ga 2,1-5), aby na przykładzie jego działalności przedstawić posługę wśród pogan, nie odwołującą się już do Prawa, ale opartą na wierze w Jezusa Chrystusa, a tym samym pozyskać dla tej misji uznanie i akceptację ze strony starszych. Interwencja Pawła przekonała Apostołów: „(…) i gdy uznali daną mi łaskę – wyznaje Paweł – Jakub, Kefas i Jan, uważani za filary, podali prawą rękę mnie i Barnabie na znak łączności, abyśmy szli do pogan, oni zaś do obrzezanych” (Ga 2,9).
Tytus towarzyszył Pawłowi w drugiej i trzeciej podróży misyjnej. Okazał się człowiekiem gorliwym, rozsądnym, hojnym, zdolnym do poświęcenia, a nade wszystko wspaniałym organizatorem. Drugi List do Koryntian jest też świadectwem, że służył Pawłowi pomocą i był dlań podporą w różnych trudnych sytuacjach, np. podczas przeprowadzania zbiórki pieniężnej dla wspólnoty jerozolimskiej (2 Kor 8,6. 16-24; 12,18). Tytus dalej rozwijał swoją działalność ewangelizacyjną w Dalmacji i na Krecie (2 Tm 4,10; Tt 1,5).
Ważnym świadectwem aktywności Tytusa i jego pozycji w Kościele pierwotnym jest – zachowany i włączony do kanonu pism Nowego Testamentu – List do Tytusa. Jest tam wzmianka o tym, że po uwolnieniu z rzymskiego więzienia (ok. 61 r.) Paweł pozostawił Tytusa na Krecie, aby uporządkował resztę spraw i ustanowił w każdym mieście kapłanów (Tt 1,5). Tamtejsza wspólnota wiernych przeżywa trudne chwile, ponieważ pojawiło się wielu fałszywych i nieodpowiedzialnych nauczycieli (Tt 1,10). Ustanowienie stałej hierarchii okazuje się koniecznością. Wraz z lisem, który ma podnieść go na duchu i wzmocnić jego pozycję w walce z ludźmi szerzącymi błędne nauki, Tytus otrzymał wsparcie w osobach Artemasa i Tychika (Tt 3,12).
Troska biskupa o swoich prezbiterów i nauczycieli wiary jest jego podstawowym zadaniem. Biskup ma obowiązek budzenia w nich gorliwości i wspierania w walce o zachowanie czystości „depozytu wiary” (2 Tm 1,13n; por. 1 Tm 6,20n).

kard. C. M. Martini

Benedykt XVI podczas Nieszporów w katedrze Notre-Dame w Paryżu apelował nie tylko o piękne sprawowanie liturgii, ale i posłuszeństwo Słowu Bożemu: „[…] Słowo Boże zostało nam dane, aby było duszą naszego apostolatu, duszą naszego życia kapłańskiego. Słowo budzi nas każdego ranka. Każdego ranka sam Pan „otwiera nam uszy” (por. Iz 50, 5) psalmami z Godziny Czytań i Jutrzni. Przez cały dzień Słowo Boże staje się treścią modlitwy całego Kościoła, który w ten sposób pragnie dać świadectwo swej wierności Chrystusowi […]. I wy, drodzy diakoni, którzy skutecznie współpracujecie z biskupami i kapłanami, miłujcie zawsze Słowo Boże. Głosicie Ewangelię w czasie Mszy św., komentujecie ją podczas katechez dla waszych braci i sióstr. Niech ona będzie na centralnym miejscu w waszym życiu, w waszej służbie bliźniemu, w całej waszej posłudze. Nie dążąc do zastąpienia kapłanów, pomagajcie im po przyjacielsku i skutecznie, będąc żywymi świadkami nieskończonej mocy Słowa Bożego! Zakonnicy, zakonnice i wszystkie osoby konsekrowane w szczególny sposób żyją Mądrością Boga, wyrażoną w Jego Słowie. Życie według rad ewangelicznych upodobniło was, drodzy konsekrowani, do Tego, który dla nas stał się ubogi, posłuszny i czysty. Waszym jedynym bogactwem – prawdę mówiąc jedynym, które pokona wieki i zasłonę śmierci – jest Słowo Pana. To On powiedział: «Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą» (Mt 24, 35). Wasze posłuszeństwo etymologicznie oznacza słuchanie, bowiem «być posłusznym» (obéir) pochodzi od łac. obaudire, oznaczającego «nadstawiać ucha» na coś lub kogoś. Dzięki posłuszeństwu kierujecie waszą duszę ku Temu, który jest Drogą, Prawdą i Życiem (por. J 14, 6) i który mówi do was jak do synów św. Benedykta: «Słuchaj synu nauk mistrza i nakłoń [ku nim] ucho twojego serca» (Prolog do Reguły św. Benedykta). Wreszcie, pozwalacie się oczyszczać każdego dnia Temu, który nam powiedział: «Każdą latorośl, która przynosi owoc, Ojciec mój oczyszcza, by przynosiła owoc obfitszy» (por. J 15, 2). Czystość Słowa Bożego jest wzorem waszej czystości; ona jest gwarancją jej duchowej płodności” (Paryż, 12 wrzesień 2008 r.).

Dodaj :.twój dobry czyn, który zrodził się ze Słowa