Sprzeczności w Biblii?

Według Ewangelii synoptycznych Jezus tylko raz przebywa w Jerozolimie (spędza tam tydzień przed ukrzyżowaniem), natomiast Jan utrzymuje, że Jezus był tam trzykrotnie (ostatni pobyt miał trwać aż 6 miesięcy)

Odpowiedź:
Ewangelie synoptyczne nigdzie nie podają, że Jezus był tylko raz w Jerozolimie. To już sobie Agnosiewicz dośpiewał. Ewangelie synoptyczne wzmiankują wyraźnie tylko ostatnią i najważniejszą wizytę Jezusa w Jerozolimie, co nie znaczy, że negują ewentualne poprzednie wizyty Jezusa tam. Pewne fragmenty Ewangelii synoptycznych zakładają tam nawet już wcześniejsze przybycie Jezusa w Jerozolimie. Np. w Mt 9,35 czytamy, że Jezus „obchodził wszystkie miasta i wioski” (por. Mk 6,56). Sprzeczność między Ewangeliami synoptycznymi a czwartą Ewangelią byłaby bowiem tylko wtedy, gdyby Ewangelie synoptyczne twierdziły, że wspomniana przez nie wizyta Jezusa w Jerozolimie była pierwszą wizytą lub gdyby twierdziły, że była jedyną taką wizytą. Tego jednak one nie twierdzą.



"Jezusowie z Ewangelii synoptycznych mówią bardzo różnie. Ich przewodnie idee nie pasują do siebie zupełnie. W synoptycznych Jezus wciąż powtarza słowa o królestwie, u Jana zaledwie o tym wspomina, koncentruje się na swych własnych tytułach jak Dobry Pasterz, Życie i Światło. Jak powiedział C. H. Weisse «Janowy Chrystus nie mówi w swej własnej osobie, lecz o swej własnej osobie»".

Odpowiedź:
Miło było poznać opinię Weisse, ale jego prywatne i niczym nie poparte zdanie o niczym jeszcze nie rozstrzyga. Rzekome koncentrowanie się przez Jezusa na swych tytułach u Jana nie jest jeszcze żadną sprzecznością w stosunku do opisów innych Ewangelistów.



Jezus u synoptyków jest pod każdym względem Żydem, tak w mowie, jak i w sposobie bycia, Janowy - jest zupełnie grecki, zarówno w mowie i umysłowości

Odpowiedź:
Agnosiewicz znów nie podaje, jak doszedł do swego powyższego wniosku, więc skąd wiadomo, czy znów sobie czegoś nie nadinterpretował?



O ile Jezus synoptyczny wierzył, że za jakiś czas świat ma się zakończyć armagedonem, o tyle Janowy utrzymuje, że koniec świata ziścił się wraz z jego przyjściem

Odpowiedź:
Jak wyżej.



Wypędzenie przekupniów ze Świątyni. Według Jana ma to miejsce na początku jego publicznej działalności, synoptycy utrzymują, że miało to miejsce przy jej końcu, parę dni przed śmiercią

Odpowiedź:
Nigdzie synoptycy nie utrzymują, że Jezus wyrzucił przekupniów ze świątyni „parę dni przed śmiercią”. To czysty twór fantazji Agnosiewicza. W Ewangelii Mateusza opis wyrzucenia przekupniów ze świątyni znajdujemy w 21 rozdziale (Mt 21,12), czyli aż 5 rozdziałów przed opisem ukrzyżowania Jezusa. Podobnie u Marka (11,15): 4 rozdziały przed tym opisem. Opis wydarzeń w każdym rozdziale Mt i Mk przedzielały okresy o niesprecyzowanym czasie trwania.



U Marka (13,1-33) i Mateusza (24,1-44) Jezus twierdzi, że nadejście Królestwa Bożego poprzedzone będzie wieloma znakami, natomiast u Łukasza Królestwo to ma przyjść bez zapowiedzi i ostrzeżenia (Łk 17,20-37)

Odpowiedź:
Kolejna nieprawda. Nigdzie w Łk 17,20-37 nie czytamy, że Jezus przyjdzie „bez ostrzeżenia”. Czytamy tam tylko, że Jezus przyjdzie tak jak za dni Noego, „nagle”. Nie ma tu sprzeczności między Markiem a Mateuszem, choćby dlatego, że nawiązanie przez Jezusa do Noego w tym opisie jego przyjścia u Łukasza zakłada, że ktoś jednak będzie wiedział, jak rozpoznać orientacyjny czas tego przyjścia (tak jak w przypadku Noego, który też wiedział o tym, kiedy nadejdzie potop). Zresztą u Mateusza Jezus mówi uczniom, że „w chwili, której się nie domyślacie, Syn człowieczy przyjdzie” (Mt 24,44), co rozbija powyższą sugestię Agnosiewicza, że wedle Mt Jezus nie przyjdzie bez ostrzeżenia. Jak widać po wersie z Mt 24,44, sam fakt opisania znaków przyjścia Jezusa u Mk i Mt nie wyklucza jeszcze tego samego, co Agnosiewicz dopatruje się u Łk, tzn. że przyjście Jezusa nastąpi niespodziewanie. Nie ma więc w tym miejscu żadnej sprzeczności między Mt, Mk i Łk, jaką wmawia Agnosiewicz.



Różni Apostołowie. Tam gdzie Marek i Mateusz wymieniają wśród uczniów Jezusa Tedeusza, Łukasz mówi o Judaszu, synu Jakuba.

Odpowiedź:
To też nie jest żaden dowód na sprzeczność. W czasach Jezusa używano podwójnych imion, np. Piotra nazywano raz Szymonem, kiedy indziej Piotrem (por. Mt 10,2; Dz 10,17-18.32; 11,13). Innego Szymona zwano Niger (Dz 13,1). Podobnie Tomasz Didymos, co do którego czwarta Ewangelia wzmiankuje, że był nazwany raz tak, a raz inaczej (J 11,16; 20,24; 21,2). Tak samo Mateusz był zwany również Lewim (Mt 9,9; Mk 2,14; Łk 5,27), Judasz zwany był Iskariotą (Łk 22,3), Józef był zwany Barnabasem (Dz 4,36) lub Barsabą i na dodatek miał jeszcze przydomek Justus (Dz 1,23), Jan był zwany Markiem (Dz 12,12.25; 15,37), a Judę zwano Barsabasem (Dz 15,22). Kol 4,11 wspomina zaś niejakiego Jezusa, którego zwano Justusem. Wiadomo też, że Marię zwano Magdaleną (Łk 8,2). Potwierdza to jedna z encyklopedii biblijnych, która podaje, że „Podwójne imię nie należało w czasach Chrystusa Pana do rzadkości […]”^[15]. Już od najdawniejszych czasów uważa się Judę Tadeusza za jednego i tego samego Apostoła. Jedne kodeksy NT mają w jakimś miejscu Juda, inne zaś Tadeusz^[16]. Wiadomo też, że Jezus zmieniał apostołom imiona, np. wspomnianemu Szymonowi na Piotr, co też może tłumaczyć występowanie dwóch różnych imion dla jednej i tej samej osoby. Podwójne imiona występowały już od czasów ST. Król judzki Jojakin (2 Krl 24,6) był też nazywany Jechoniaszem (Jr 22,24), Sedecjasz miał na imię również Mataniasz (2 Krl 24,17). Eliakimowi nadano imię Jojakim (2 Krl 23,34; 2 Krn 36,4). Danielowi nadano imię Belteszassar, Chananiaszowi – Szadrak, Miszaelowi – Meszak, Azariaszowi zaś Abed-Nego (Dn 1,7). Gedeona nazywano Jerubbaalem (Sdz 6,32; 7,1; 8,35), Tiglat Pilezar III otrzymał w Babilonii drugie imię Pulu, zaś Salmanassar V przybrał imię Ululai^[17]. Zorobabel jest zaś uważany za Sassabasara z Ezd 1,8^[18]. Antiocha zwano Epifanesem (2 Mch 10,9) a Ptolemeusza Makronem (2 Mch 10,12). Ezawa zaś zwano Edom (Rdz 25,29-30). Tym samym nie wiem, o jakiej „sprzeczności” chce tu za wszelką cenę mówić Agnosiewicz. Ja nie widzę tu wystarczających podstaw dla domniemywania takiej sprzeczności.