Sprzeczności w Biblii?

Jan nigdy nie wymienia całej Dwunastki, lecz wspomina o Natanaelu, a później o Tomaszu, którzy to nieznani są pozostałym ewangelistom

Odpowiedź:
Błąd za błędem. Natanael nie jest explicite w czwartej Ewangelii zaliczony do Dwunastu. Nigdzie w NT nie jest też wprost nazwany Apostołem. Z tekstu NT co najwyżej pośrednio wynika, że Natanael był uczniem Jezusa (por. J 21,2). Jednak nawet gdyby NT określał Natanaela mianem ucznia Jezusa, to wciąż nie rozstrzyga to o tym, że czwarty Ewangelista pisał o Natanaelu jako o jednym z Dwunastu, bowiem mianem uczniów w czwartej Ewangelii określa się też tych, którzy nie należeli do grona Dwunastu (por. J 6,66). Najlepszym na to przykładem jest nazwanie przez czwartego Ewangelistę „uczniem” Jezusa Józefa z Arymatei, choć przecież nie był on Apostołem (por. J 19,38). Natomiast co do Tomasza, to Agnosiewicz się myli, pisząc, że Tomasz jest nieznany pozostałym Ewangelistom. W rzeczywistości jest bowiem tak, że właśnie wszyscy trzej Ewangeliści wymieniają go w spisie Dwunastu Apostołów (Mk 3,18; Mt 10,3; Łk 6,15). Przechodzę do dalszej części komentowanego przeze mnie tekstu:



Jezus objawia się Pawłowi. Według dwóch opisów spotkania Jezusa przez Pawła w Dziejach Apostolskich zachodzą różnice: według jednej wersji kiedy miało to miejsce towarzysze Pawła cos słyszeli, ale nic nie dostrzegli (9,7), według innej - widzieli, ale nie słyszeli (22,9; 26,13n)

Odpowiedź:
Tu też nie ma sprzeczności. Jak zauważył Vine w swym Expository Dictionary of New Testament Words, będący w genetivie (w tym miejscu tzw. partitive genetive, co posiada znaczenie słyszeć „coś”) rzeczownik gr. fones (oznaczający „głos”, ale też i „dźwięk”, „szum”, „huk”, „ton” itd.) w Dz 9,7 wchodzi z czasownikiem w inny stosunek niż czasownik „głos” z Dz 22,9, będący w accusativie. Tym samym, argumentuje Vine, konstrukcje te nie zawierają sprzeczności, bowiem w tym wypadku należy dosłownie odczytać to w ten sposób: Dz 9,7 podaje, że słyszeli „coś” (jakiś dźwięk), którego nie rozumieli, zaś wedle Dz 22,9 nie słyszeli głosu, który mogli zrozumieć. W takim wypadku między tymi tekstami nie ma sprzeczności. Nie ma też sprzeczności w tym, że wedle Dz 9,7 towarzysze Pawła nie widzieli nikogo, zaś wedle Dz 22,9 widzieli oni tylko jakieś światło. W obu przypadkach nie widzieli oni bowiem nikogo. Nie ma między powyższymi tekstami sprzeczności.



Kiedy Piotr stał się opoką. Marek twierdził, że Jezus zamianował go tak w czasie wyboru Dwunastki (3,16), Mateusz sądzi, że było to później, w czasie nauczania w Cezarei Filipowej(16,18)

Odpowiedź:
Tu Agnosiewcz dokonuje zwykłej manipulacji, bowiem Mk 3,16 wcale nie podaje opisu „zamianowania” Piotra Opoką, który jest paralelny z Mt 16,18. Opis ten znajduje się dopiero w Mk 8,27-33, o czym Agnosiewicz dobrze wie (!), bo w innym swym tekście^[19] zestawia te dwa fragmenty jako odpowiadające sobie teksty paralelne (i takie one są, bo w obu czytamy o pobycie uczniów w Cezarei Filipowej – por. Mk 8,27 i Mt 16,13). Nie może być więc sprzeczności między dwoma opisami, które się ze sobą nie wiążą, tzn. między Mk 3,16 i Mt 16,18. Marek w Mk 3,16 wspomina ogólnikowo tylko tyle, że Jezus nazwał Szymona Piotrem, nie mówiąc, kiedy to konkretnie nastąpiło. W wersie następnym czytamy też o nadaniu przez Jezusa synom Zebedeusza przydomku Boanerges. Ewangelista nie mówi w Mk 3,16, kiedy to nastąpiło, i że nastąpiło to właśnie wtedy.

Jan Lewandowski

------------------------------------------------------------

P R Z Y S P I S Y :

[1] Por. M. Agnosiewicz, Inne sprzeczności :.

[2] Por. B. Motyl, Biblia i jej sprzeczności :. W tekście tym Motyl polemizuje z wywodami pewnego teologa, który uważa, że opowiadanie o potopie jest być może niespójne, ale nie jest samo w sobie sprzeczne.

[3] Por. T. Brzegowy, Najnowsze teorie na temat powstania Pięcioksięgu – próba oceny, „Collectanea Theologica” 72 (2002) nr 1, s. 29, gdzie można znaleźć streszczenie tych najnowszych tendencji we współczesnej biblistyce; por. też J. Synowiec, Pięcioksiąg, Kraków 2000, s. 95-96n.

[4] Por. S. Wypych, Wprowadzenie w myśl i wezwanie ksiąg biblijnych, t. I, Pięcioksiąg, Warszawa 1987, s. 39n.

[5] Zachowano oryginalny kształt wypowiedzi M. Agnosiewicza (przyp. redakcji).

[6] A. i E. Tolmann, A jednak był potop, od mitu do historycznej prawdy, Warszawa 1999, s. 226.

[7] Por. Encyklopedia biblijna, Warszawa 1999, s. 1050-1051.

[8] Por. tamże, s. 433.

[9] Por. Wielka encyklopedia powszechna PWN, t. XII, Warszawa 1969, s. 114, hasło: Warsaw.

[10] A. Cohen, Talmud. Syntetyczny wykład na temat Talmudu i nauk rabinów dotyczących religii, etyki i prawodawstwa, Warszawa 1995, s. 159.

[11] Por. M. Agnosiewicz, Inne sprzeczności :..

[12] Por. tenże, Prymat papieski :.

[13] Tenże, Św. Paweł i kobiety :.

[14] Tenże, Eschatologia, czyli dzień uboju :.

[15] Podręczna encyklopedia biblijna, red. E. Dąbrowski, Poznań – Warszawa – Lublin 1959, s. 621.

[16] Por. E. Dąbrowski, Prolegomena do Nowego Testamentu, Warszawa 1952, s. 236.

[17] Por. Podręczna encyklopedia biblijna, t. II, dz. cyt., s. 701.

[18] Por. tamże.

[19] Por. M. Agnosiewicz, Prymat papieski :.