Sprzeczności w Starym Testamencie?

VI PRZYKŁAD. O cudzoziemcach:

„A gdy zamieszka u ciebie cudzoziemiec, w kraju waszym, nie uciskajcie go! Jak każdy z krajowców między wami będzie u was cudzoziemiec, zamieszkały przy was, i będziesz go miłował jak samego siebie; gdyż cudzoziemcami byliście na ziemi Micraim [tj. Egpit - przyp.BM].” (III Moj: XIX, 33-34)

„Cudzoziemcowi możesz lichwę dawać, ale bratu twemu nie dawaj lichwy, aby błogosławił ci Wiekuisty, Bóg, twój we wszelkim przedsięwzięciu rąk twoich, na ziemi, do której wchodzisz, abyś ją posiadł.” (V Moj: XXIII, 21)

Odpowiedź:
Tutaj jak wyżej. Teksty te tyczą się zupełnie różnych spraw. Pożyczanie na procent nie ma nic wspólnego z „uciskaniem innych narodów”. Przecież to niepoważne. Równie dobrze można by dziś oskarżać o „uciskanie narodów” banki kredytowe, które pożyczają innym na procent. Powyższe zestawienie Motyla jest wręcz absurdalne.



VII PRZYKŁAD. Jahwe nakazuje okraść Egipcjan:

„Nie kradnij” (II Moj: XX, 15)

„A tak wyciągnę rękę Moją i porażę Micraim wszystkimi cudami Moimi, których dokonam pośród niego. (..) i będzie, że gdy pójdziecie, nie pójdziecie z niczym. Lecz wypożyczy każda niewiasta u sąsiadki swojej i u mieszkanki domu swego - naczyń srebrnych i naczyń złotych i szat i włożycie to na synów waszych i na córki wasze i złupicie Micrejczyków.” (II Moj: III, 20-22; II Moj: XII, 35-36)

Odpowiedź:
Żydzi i chrześcijanie wierzą, że prawo moralne zawarte w siedmiu ostatnich przykazaniach Dekalogu obowiązuje wszystkich ludzi, że to jest prawo naturalne. Jednak interpretacja tej moralności za czasów Mojżesza różniła się wielce od chrześcijańskiej interpretacji moralności, którą Motyl chce transportować do starożytności. Przykazania są normami życia wewnątrz pewnej wspólnoty. Zupełnie inaczej traktowano wroga, który dla Żydów nie był bliźnim (por. Mt 5,43). Na przykładzie nierządnicy Rachab (Joz 2,4-21), której zachowanie według dzisiejszych norm obyczajowych kwalifikowało się jako zdrada własnego narodu, w Hbr 11,31 zasługuje na pochwałę za to, że „przyjęła gościnnie wysłanych na zwiady”. Egipcjanie byli dla Żydów narodem wrogim, tak więc pozyskanie ich srebra i złota nie było zgodnie z ówczesną moralnością kradzieżą, lecz złupieniem wroga. Przemyślność zaś, która pozwoliła obejść się bez strat własnych – taktyką wojenną.



VIII PRZYKŁAD. Jahwe nakazuje zabijać:

„Nie zabijaj” (II Moj: XX, 13)

„Jeżeliby miał kto syna rozpustnego i krnąbrnego, któryby nie słuchał głosu ojca swego i głosu matki swojej… ukamienują go wszyscy mieszkańcy miasta kamieniami na śmierć.” (V Moj: XXI, 18-21)

„Kto uderzy ojca swego, albo matkę swoją, śmiercią ukarany będzie.” (II Moj. XXI, 1)

„Jeżeli w podkopie schwytany będzie złodziej, a pobitym zostanie na śmierć, nie będzie o niego winy krwi.” (tamże: XXII,1)

„Kto ofiaruje bogom, oprócz Wiekuistemu, wytępiony będzie.” (tamże: XXII,19)

„Tedy rzekł Wiekuisty do Mojżesza: Wyprowadź bluźniercę za obóz i niech… ukamienuje go zbór cały.” (III Moj: XXIV,14)

„Jeślibyś usłyszał, że w którymkolwiek z miast twoich.. powiadają.. pójdźmy, a służmy bogom cudzym.. to pozabijaj mieszkańców miasta tego ostrzem miecza.. i bydło też podaj ostrzu miecza.” (V Mój: XIII,13-16)

Odpowiedź:
Bóg w Dekalogu zakazuje mordować. Nie znaczy to jednak, że nie może ustanawiać kary śmierci za przekroczenie swych praw. On jest dawcą życia, On może je odbierać. Równie absurdalne byłoby wytykanie np. policji niekonsekwencji tylko dlatego, że w celu obrony prawa i czyjegoś życia pozbawia przestępcę życia (np. terrorystę). Nie ma pomiędzy powyższymi tekstami żadnej sprzeczności.



IX PRZYKŁAD. O miłości bliźniego:

„Nie miej w nienawiści brata twojego w sercu twoim i napominać napominaj bliźniego twego, abyś nie ponosił grzechu za niego; nie pomstuj i nie chowaj gniewu na synów narodu twego, a miłuj bliźniego twego jak samego siebie: jam Wiekuisty.” (III Moj: XIX: 16-18)

„Jeżeli zaś zajdzie wypadek, tedy ustanowisz życie za życie, jeżeli oko za oko; jeżeli ząb za ząb; jeżeli ręka za rękę; jeżeli noga za nogę.” (II Moj: XXI, 23-24)

„Złamanie za złamanie; oko za oko; ząb za ząb: jako on zadał kalectwo człowiekowi, tak i jemu niech zadane będzie.” (III Moj: XXIV,20)

Odpowiedź:
Tu podobnie jak wyżej. Żydzi mają się miłować. Przytoczony wyżej tekst z Lb 19,16-18 podaje jednak, że „jeśli zajdzie taka potrzeba”, należy w sposób surowy wobec złoczyńcy zastosować prawo odwetu, aby zło nie pleniło się bezkarnie. Nie ma tu sprzeczności. Miłość to nie pobłażliwość dla osobników stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia innych.