VII. Odprawił bogatych z niczym (...)

Kantyk Maryi jest modlitwą wszystkich ludzi dobrej woli. Matka Boża pragnie również ogarnąć tą modlitwą każdego człowieka. Jednych wzywa do nawrócenia, innych wywyższa. Ludzie bogaci należą do tej grupy, która często liczy tylko na siebie samych, stąd „trudno [im] wejść do królestwa Bożego” (Mk 10,23; Łk 18,24n). Apostoł narodów przestrzega, by „nie pokładali nadziei w niepewności bogactwa” (1 Tm 6,17).

CZYTAJ!
Ps 98,1-9; Łk 18,24-30

Jezus, zobaczywszy go [takim], rzekł: Jak trudno tym, którzy mają dostatki, wejść do królestwa Bożego. Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego. Zapytali ci, którzy to słyszeli: Któż więc może być zbawiony? Jezus odpowiedział: To, co niemożliwe jest u ludzi, możliwe jest u Boga. Wówczas rzekł Piotr: Oto my, opuściwszy swoją własność, poszliśmy za Tobą. On im odpowiedział: Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu lub żony, braci, rodziców lub dzieci dla królestwa Bożego, żeby nie otrzymał daleko więcej [jeszcze] w tym czasie, a w wieku przyszłym – życia wiecznego. (Łk 18,24-30)

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!

Św. Paweł był wielkim znawcą natury człowieka. Pisał sam o sobie: „Umiem cierpieć biedę, umiem też korzystać z obfitości. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, korzystać z obfitości i doznawać niedostatku” (Flp 4,12). On też odkrył bogactwo ukryte w słowie Bożym: „Słowo Chrystusa niech w was mieszka w [całym swym] bogactwie: z całą mądrością nauczajcie i napominajcie siebie, psalmami, hymnami, pieśniami pełnymi ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w waszych sercach” (Kol 3,16). Różnorodność form i gatunków zawartych w Biblii sprawia, że każdy może tam odnaleźć „coś dla siebie”. Może odnaleźć słowo skierowane do niego, na daną chwilę, słowo „żywe […] i skuteczne […], zdolne osądzić myśli i zamiary serca” (Hbr 4,12 – przekład ekumeniczny).
Kto liczy tylko na samego siebie, ten zamyka się na prawdziwe bogactwo, zapomina o ewangelicznej mądrości ukrytej w przypowieściach o bogaczu i Łazarzu (Łk 16,19-31), o bogatym młodzieńcu (Mk 10,17-22) i niebezpieczeństwie bogactw (Łk 18,24-27). Bogactwo dóbr ziemskich może być przeszkodą w drodze do szczęścia wiecznego, może utrudnić właściwy wybór powołania oraz wejście do królestwa niebieskiego.
Problem chrześcijańskiego podejścia do dóbr materialnych naświetla rozważane słowo Boże.
Psalm 98 [97] nazywany jest „pieśnią nową” wykonywaną przy akompaniamencie różnych instrumentów muzycznych. Hymn zapowiada Bożą interwencję w dziejach Izraela (ww. 1-3). Obrazy „prawicy” i „świętego ramienia” przywołują na pamięć wyzwolenie z niewoli egipskiej, jak i nową hierarchię dóbr. U Boga najważniejsze są „dobroć” i „wierność” (w. 3). „W obliczu Pana, który nadchodzi, aby sądzić ziemię…” (w. 8) bogactwo nie ma żadnego znaczenia. Hebrajskie słowo zapowiadające „sąd” oznacza również „rządzenie”. A zatem oczekuje się tu skutecznego działania Władcy, który „będzie sądził świat sprawiedliwie i ludy według słuszności”. Inne są miara i osąd w wymiarze eschatologicznym. W przypowieści wyraża je patriarcha Abraham wobec bogacza: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedostatek; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz” (Łk 16,25; por. 6,24).
Bogactwo ziemskie nie zamyka drogi do królestwa Bożego. Ewangelista przekonuje, że taka ścieżka jest co prawda trudniejsza, lecz możliwa. Jezus przekonuje bogatego młodzieńca: „To, co niemożliwe jest u ludzi, możliwe jest u Boga” (Łk 18,27; por. Hi 42,2). Maryja pierwsza wiedziała, że „dla Boga nie ma nic niemożliwego” (Łk 1,37). Niemożliwe jest, by ktoś sam siebie zbawił. Zbawienie zostanie udzielone temu, kto posiadał bogactwo wiary. Apostoł nazywa je „bogactwem prostoty” (2 Kor 8,2). Zachęca Koryntian: „bądźcie pełni wszelkiej prostoty” (2 Kor 9,11), by „nie były odwiedzone umysły wasze od prostoty i czystości” (2 Kor 11,3; por. Rz 12,8; Ef 6,5; Kol 3,22).