VII Niedziela Zwykła - Rok B

Tekst i komentarz z Komentarza Żydowskiego do Nowego Testamentu. David H. Stern. Oficyna Wydawnicza Vocatio. Warszawa 2004 

II CZYTANIE

Jak pewne jest, że wiarygodny jest Bóg, tak i my nie mówimy „tak", gdy chcemy rzec „nie". Bo Syn Boży, Mesjasz Jeszua, który był wśród was głoszony przez nas - czyli przeze mnie, Silę i Tymoteusza - nie był jednocześnie „tak" i „nie"; przeciwnie - u Niego zawsze jest „tak!". Bo ile tylko obietnic złożył Bóg, wszystkie one znajdują swe „tak" w związku z Nim; dlatego przez Niego to mówimy „Amen", gdy oddajemy chwałę Bogu. Ponadto to Bóg daje i nam, i wam trwałą jedność z Mesjaszem; On nas namaścił, zapieczętował i dał nam do serc swego Ducha jako gwarancję na przyszłość.

(2 Kor 1,18-22)

19. Sila (Sylas, Sylwan). Zob. Dz 15,22zK.

20. Wszystkie Boże obietnice znajdują swe „tak" w związku z Jeszuą. Czasami wypełnia je On w swojej własnej Osobie, np. „On stał się dla nas mądrością" (1 Kor 1,30); On jest ostatnim Adamem, i dlatego Jego zmartwychwstanie jest gwarancją naszego (1 Koryntian 15; Rz 5,12-21). Ponadto Bóg przez Niego wypełnia wszystkie swo­je pozostałe obietnice, bo to przez Niego Bóg czyni wszystko (J 1,1-5; Kol 1,15-18; Żm 1,1-3).
Zwolennicy teologii zastąpienia, głoszący tradycyjną, acz błędną chrześcijańską doktrynę o zastąpieniu Żydów przez Kościół w roli ludu Bożego, wypaczają sens tego wersetu, głosząc, że ponieważ Boże obietnice znajdują swe „tak" w związku z Jeszuą, a Jeszua przyszedł dwa ty­siące lat temu, to

[...] wszystkie obietnice Starego Testamentu już zo­stały w jakimś mistycznym sensie wypełnione w Mesja­szu, tak że nie pozostała już żadna dla Żydów. Ale prze­cież werset ten nie mówi ani nie daje do zrozumienia, że wszystkie obietnice już się wypełniły, a jedynie to, że ile­kroć się one wypełniają, to wypełniają się w Jeszui, przez Niego lub za Jego sprawą. On jest narzędziem, przez któ­re Bóg Ojciec wypełniał, wypełnia i będzie wypełniał każdą obietnicę, jaką kiedykolwiek złożył narodowi ży­dowskiemu, w tym takie obietnice, jak obietnica powro­tu z wygnania i objęcia w posiadanie Ziemi Izraelskiej oraz obietnica przywrócenia Królestwa i objęcia tronu przez Syna Dawida. Tekstu, który zapewnia, że Bóg wy­pełni każdą ze swych obietnic danych Żydom, nie można traktować jak podstawy do ich unieważnienia! (z moje­go Messianic Jewish Manifesto, s. 111-112).

W świetle bowiem teologii zastąpienia wszy­stkie obietnice, jakie Bóg złożył w Tanach Ży­dom, już znalazły w Jeszui swoje „tak", toteż jej zwolennicy za zupełny zbieg okoliczności mu­szą uznać powstanie państwa Izrael i fakt, że mieszka w nim dziś jedna trzecia światowej licz­by Żydów. Dla nich to zwykły przypadek, bez związku z wypełnianiem się proroctw.
Jednakże werset ten, prawidłowo rozumiany, wyraża sens wręcz przeciwny. Ponieważ w Jeszui wszystkie Boże obietnice znajdują swoje „tak", mo­żemy mieć pewność, że każde z proroctw jeszcze niewypełnionych wypełni się, w tym narodowe zbawienie Israela i powrót narodu żydowskiego do swej ziemi. Jeszua Mesjasz, który ucieleśnia so­bą „pełnię wszystkiego, czym jest Bóg" (Kol 2,9), gwarantuje wypełnienie się każdej z Bożych obiet­nic. Widać to wyraźnie w zestawieniu Rz 8,28-39 i Rzymian 9-11 (zob. Rz 9,1-11,36K).
Inny przypadek wypaczania treści Pisma przez teologię zastąpienia - zob. Mt 5,17zK; dodatkowe przykłady - zob. Mt 5,5K.

Amen, czyli w praktyce nasze „tak" (w kon­tekście w. 17-19).
 

EWANGELIA

Po jakimś czasie Jeszua wrócił do K'far-Nachum. Rozeszło się słowo, że wrócił, i wielu ludzi zebrało się wokół domu, tak że nie było już miejsca, nawet przed drzwiami. Kiedy głosił im naukę, przyszło do Niego czterech ludzi, niosąc sparaliżowanego człowieka. Nie mogli przybliżyć się do Jeszui z powodu tłumu, więc rozebrali dach nad miejscem, gdzie był, zrobili otwór i opuścili nosze z leżącym na nich paralitykiem. Widząc ich ufność, Je­szua powiedział do sparaliżowanego: „Synu, twoje grzechy są przebaczone". Niektórzy spo­śród siedzących tam nauczycieli Tory pomyśleli sobie:7 „Jak ten człowiek może mówić coś takiego? On bluźni! Kto może przebaczać grzechy, jak tylko Bóg?". Jeszua jednak od razu spostrzegł w swym duchu, co myślą, i powiedział im: „Czemu myślicie takie rzeczy? Co ła­twiej powiedzieć sparaliżowanemu? »Twoje grzechy są przebaczone« czy »Wstań, weź swoje nosze i chodź«? Ale posłuchajcie! Dowiodę wam, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę przebaczania grzechów". I powiedział do paralityka: „Mówię ci: wstań, weź swoje nosze i idź do domu!" Na oczach wszystkich człowiek ten wstał, wziął nosze i poszedł. Wszyscy osłupieli i chwalili Boga, mówiąc: „Nigdy czegoś podobnego nie widzieliśmy!".

(Mk 2,1-12)

5-12. Jeszua ma na ziemi władzę przebaczania grzechów.
Nauczyciele Tory (uczeni w Piśmie) nie posiadali s'michy (nie byli ordynowani na rabi­nów; zob. Mt 21,23K), nie mogli zatem wprowa­dzać chidduszim (nowych interpretacji) ani posek halacha (wydawać sądów prawnych; zob. Mt 2,4K). Dlatego ludzie byli zdumieni (można by nawet rzec: „zaszokowani", hebr. hisztomemu): Jeszua nauczał jak rabin, a nie jak uczony w Pi­śmie. To był pierwszy wymiar ich zdumienia.
Drugi wymiar wiązał się z tym, że Jeszua na­uczał jak ten, kto sam ma władzę. Żaden rabin nie nauczał (czy „wyrokował" - pasak) przeciwko halasze swojego rabina. Jeszua jednak, który sam nie miał swojego rabina, wydawał się dysponować wła­dzą, z jaką nie mogła się równać władza żadnego innego rabina (w. 23-27zK). Wnioskując na pod­stawie świadectwa samego Jeszui z Ewangelii Jana 5-9, podsumowanego ostatecznie w J 12,44-50, Je­go władza pochodziła bezpośrednio od Jego Ojca - Boga; zob. też Daniel 7,14; Mt 28,18.
„Wszelka władza na nie­bie i na ziemi" została dana Jeszui (Mt 28,18); zob. też Kol 1,14; 2,9.

10. Syn Człowieczy. Jeden z tytułów Mesjasza, wynikający z Daniela 7,13-14, gdzie pojawia się aramejskie określenie bar-enosz. Bar-enosz, podobnie jak hebrajskie ben-adam, może ozna­czać oprócz „syn człowieczy" również „typowy człowiek", „ktoś przygotowywany do bycia czło­wiekiem" bądź też po prostu „człowiek". Jeszua jest każdym z nich - Mesjaszem, typowym (idealnym) człowie­kiem oraz kimś przygotowanym zarówno w nie­bie, jak i na ziemi, aby być człowiekiem. Jeszua często określa siebie tym tytułem, podkreślając swe pełne utożsamienie się z losem człowieka, jak to jest wyłuszczone w Rz 5,12-21; 8,3-39;1 Kor 15,21-49;Flp2,5-11; Żm2,5-18;4,15.

----------------------

K'far-Nachum - Kafarnaum