Święty Tomasz Apostoł

Tomasz nie uwierzył, że Chrystus ukazał się apostołom. Ci podzielili się z nim tym, co widzieli, z takim samym zapałem, z jakim ludzie dziś prze­kazują innym wiarę w Boga oraz Jego dzieło, aby ich podbudować. Tomasz chciał jednak zobaczyć wszystko na własne oczy - rany na Jego boku i rękach. „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoź­dzi, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę" (J 20,25).

Wiele przekazów zgodnie podaje, że To­masz zginął od włóczni. Pogrzebano go na górze, gdzie pozostawał przez niezna­ny czas, a potem jego ciało przeniesiono do Edessy. Około ośmiu wieków później relikwie znowu przeniesiono, ale o to, gdzie je umieszczono, Kościół rzymski spiera się z Kościołami wschodnimi oraz chrześcijanami obrządku syryjskiego z wybrzeża malabarskiego w Indiach.

Życzenie Tomasza zostało spełnione po ośmiu dniach. Apostołowie znowu przebywali ra­zem, kiedy powtórnie zawitał wśród nich Chrystus z serdecznym pozdrowieniem. Zwrócił się On do Tomasza w taki sposób, jakby on właśnie stanowił zasadniczy powód tej wizyty. Dał do zrozumienia, że wie o wątpliwościach ucznia, a nawet zna dokładnie słowa, które Tomasz wypowiedział: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż [ją] do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym!" (J 20,27). Jezus okazał litość wobec słabości Tomasza i wejrzał w sam środek jego zranionej duszy.
Miłość i otucha, jakie Jezus ofiarował Toma­szowi, pokazując swoje rany, zmieniła wątpliwości apostoła w wielki przypływ wiary. Rozpacz, pokora i poddanie niedowiarka wobec Pana, którego umi­łował i w jakimś sensie zagubił, to jeden z najpięk­niejszych fragmentów historii biblijnej: oto Tomasz został pokonany obecnością Chrystusa i niepod­ważalnym dowodem spełnienia się obietnicy Jego powrotu (J 16,22). Nie musiał dotykać Jezusa - zobaczył, uwierzył i jak nikt inny ogłosił bóstwo Chrystusa: „Pan mój i Bóg mój!" (J 20,28).
Jest to zarazem moment podsumowania głów­nego wątku w Ewangelii Janowej, jak i kulminacji prawdziwej wiary i zrozumienia. Chrystus uznaje wiarę Tomasza — „Uwierzyłeś, Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś" - ale jednocześnie dodaje otuchy tym, którzy uwierzyli, nie mając fizycznych dowodów. W ten sposób najbardziej wątpiący z apostołów słyszy przesłanie, którego mocą Boże Słowo roz-przestrzeni się po świecie: „Błogosławieni ci, któ­rzy nie widzieli, a uwierzyli" (J 20,29).
Choć wątpliwości Tomasza ośmieszyły jego imię, posłużyły do osiągnięcia istotnych celów Chrystusowego dzieła na ziemi. Jezus posłużył się niewiarą Tomasza, by odpowiadać na wątpliwości ludzi w nadchodzących stuleciach. Jak to ujął św. Augustyn, Tomasz „wątpił, abyśmy my wierzyli".
Papież Grzegorz Wielki jeszcze dobitniej pod­kreślał rolę Tomasza. W jednym z kazań stwierdził: „Czy naprawdę myślicie, że ten wybrany uczeń był nieobecny przez przypadek, a potem przyszedł i usłyszał, usłyszał i zwątpił, zwątpił i dotknął, dotknął i uwierzył? Nie przez przypadek, ale za sprawą Bożej Opatrzności. W cudowny sposób miłosierdzie Boże tak wszystkim pokierowało, by niewierzący uczeń, dotknąwszy ran na ciele swego Mistrza, uzdrawiał rany naszej niewiary. Nasza wia­ra zawdzięcza niewierze Tomasza więcej niż wierze pozostałych apostołów. Kiedy ten dotyka Jezusa i zostaje pozyskany dla wiary, ulatuje wszelka wątp­liwość, a nasza wiara umacnia się. Uczeń więc, który zwątpił, a potem odczuł rany Chrystusa, staje się świadkiem prawdy zmartwychwstania".
Jan kończy swoje opowiadanie o Panu Jezusie Jego objawieniem się na brzegu jeziora, gdzie upiekł dla uczniów ryby, pobłogosławił wielkim połowem i wezwał do pójścia za sobą na resztę życia. Tym razem w tym gronie był obecny łagodny apostoł Tomasz i nigdy już więcej nie zwątpił w niezmienne słowo Chrystusa.

Jak przedstawia się Tomasza i czyim jest patronem

Tomasza symbolizuje włócznia, czyli narzę­dzie jego męczeństwa, albo też kątownik cieśli wiążący się z legendą o tym, że apostoł zbudował pałac królowi indyjskiemu.

Tomasz jest patronem między innymi: