Ostrzeżenie i nadzieja

Tak więc mówi on co innego – że giganci żyli w tych czasach, czyli przed potopem. Kim jednak byli i czy nie są jedynie postaciami legendarnymi? Faktem jest, że wśród starożytnych ludów pogańskich istniały podania o półbogach, herosach, olbrzymach. Możliwe zatem, że autor natchniony z nich skorzystał przy pisaniu swojego tekstu. Jednakże inne fragmenty Pisma Świętego także wspominają o istnieniu „olbrzymów”:

„Widzieliśmy tam nawet olbrzymów – Anakici pochodzą od olbrzymów – a w porównaniu z nimi wydaliśmy się sobie jak szarańcza i takimi byliśmy w ich oczach.” (Lb 13,33) – mówią po powrocie zwiadowcy Mojżesza

„Wtedy wystąpił z obozu filistyńskiego pewien harcownik imieniem Goliat, pochodzący z Gat. Był wysoki na sześć łokci i jedną piędź.” (1 Sm 17,4) – czyli mierzył prawie 3 metry. W związku z tym nie można z całą pewnością stwierdzić, że giganci są jedynie postaciami mitycznymi.

Widząc zepsucie świata Bóg postanawia:

„Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną; niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat.” (6,3)

Na pozór wydawać by się mogło, że chodzi tutaj o skrócenie lat życia każdego poszczególnego człowieka. Jednakże wielokrotnie spotykamy się później w Piśmie Świętym z postaciami, które żyły dłużej – np. Jakub, Izmael, Aaron. Być może chodzi więc o wyznaczony przez Boga okres próby, czas dany ludzkości na nawrócenie. (Zob. 1P 3,19-21)

Czas ten nie został wykorzystany: „Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe.” (6,5) Warto zauważyć, że mowa jest nie tylko o popełnianych czynach, ale i o wewnętrznym nastawieniu, które jest ważniejsze nawet niż sam czyn. Ludzie więc nie tylko czynili zło, ale też świadomie chcieli je czynić i nie dążyli do poprawy.

„Wreszcie Pan rzekł: Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, bydło, zwierzęta pełzające i ptaki podniebne.” (6,7)

Ludzie postępowali źle, zatem zasługiwali na karę. Dlaczego jednak miały zostać zgładzone również zwierzęta? Otóż zostały one stworzone dla dobra człowieka i miał on nad nimi panować. Skoro zaś ludzie mieli ulec zagładzie to ich istnienie traciło rację bytu.

Dalsza część omawianego fragmentu może wzbudzić konsternację. Uważny czytelnik bez problemu zauważy w nich liczne powtórzenia, takie jak na przykład: o uprzedzeniu Noego, że nastąpi potop (6,13.17 i 7,4), o wejściu do arki (7,7 i 7,13), o przebiegu potopu (7,17-21 i 7,22-23) itp. Co więcej, teksty nie tylko się powtarzają, ale niekiedy są wręcz ze sobą sprzeczne. Dla przykładu: ilość zwierząt danego gatunku (7,2-3 i 7,15-16), czas podnoszenia się wód (7,12 i 7,24), odsłonięcie gór podczas opadania wód (8,5 i 8,9) itp.