Kościół w Ewangelii św. Marka

Powołanie pierwszych uczniów Jezusa

„Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich Jezus: «Pójdźcie za Mną , a sprawię, że staniecie się rybakami ludzi». A natychmiast, porzuciwszy sieci, poszli za Nim.

Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi, poszli za Nim” (Mk 1,16-20).

Dlaczego wydarzenie przedstawione przez św. Marka jest tak ważne?

Rozpoczyna się nowy okres życia Jezusa – publiczna działalność. Mistrz z Nazaretu udał się do Galilei. W związku z tym Ewangelista podaje główny temat Jego nauczania (por. Mk 1,14-15). Streścił go w dwóch krótkich zdaniach. Jezus zapewnia, że czas oczekiwania na zbawienie się skończył. „Czas się wypełnił” – te słowa odnoszą się do już realizującego się królestwa Bożego. W osobie Jezusa Bóg przychodzi do ludzi i chce królować w ich sercach. Z tym orędziem związane jest wezwanie do nawrócenia i wiary. Tylko ten, kto spełni to wymaganie, będzie miał udział w zbawieniu, w królestwie Bożym.

Najpierw konieczne jest nawrócenie. Według Biblii posiada ono podwójny aspekt: negatywny i pozytywny. Element negatywny to zwrócenie się ku przeszłości i stwierdzenie nienormalnej sytuacji (stan grzechu). Semita, gdy używał słowa nawrócenie, miał przed oczami obraz kogoś, kto schodzi z drogi właściwej na błędną i idzie nią tak długo, aż się zorientuje, że jego wybór był fałszywy i w tym momencie obiera właściwy kierunek. Podkreśla to już terminologia Starego Testamentu. Słowo šub oznacza wrócić na właściwą drogę (por. Oz 11,7; 14,5; Jr 18,11; 23,14; 25,5; 35,15; 36,3). Ten, kto się nawraca, poznaje, że był na fałszywej drodze: żałuje i uznaje swój błąd. Natomiast aspekt pozytywny nawrócenia to zwrócenie się ku przyszłości i wybór właściwej drogi oraz całkowite zaangażowanie się w nowej sytuacji. W idei nawrócenia mieszczą się więc: a) decyzja całkowitego zwrócenia się do Boga (zaufanie Mu), a nie tylko zerwanie z grzechem; b) odpowiedź na wezwanie, czyli akceptacja możliwości zbawienia, zaofiarowanego przez Boga. Nawrócenie zatem to z jednej strony zerwanie z grzechem, a z drugiej realizacja nowego życia. Nie można więc sprowadzać go jedynie do aspektu negatywnego. Nie chodzi tylko o żal za grzechy i jego konsekwencje, ale przede wszystkim o wejście na właściwą drogę. To nie tylko zmiana myślenia, ale zwrócenie się człowieka do Boga.

Drugą odpowiedzią człowieka jest wiara w Ewangelię. W ten sposób zostało sprecyzowane wezwanie do nawrócenia.