Jedno z Bogiem

Trudno oczekiwać, by dziś biskupów wyłaniać w losowaniu, ale owa podwójna inspiracja przy podejmowaniu w Kościele decyzji pozostała: z jednej strony bierze się pod uwagę własną roztropność, własne rozeznanie spraw, oczywiście rozeznanie także w świetle Bożego słowa, a z drugiej zostawia się też pewne sprawy Bogu. Pokazuje to wyraźnie ów znany z teologii podwójny, bosko-ludzki charakter Kościoła.

Coś jeszcze? Oczywiście. Proszę jeszcze raz zwrócić uwagę na cel powołania „nowego Apostoła”: świadczenie o zmartwychwstaniu Jezusa. Wszystko w Kościele właściwie do tego powinno się sprowadzać. Wszystko temu celowi ma służyć. I teologiczne dywagacje i wymagania natury moralnej i cały wysiłek pastoralny: ostatecznie wszystko powinno się sprowadzać do świadczenia o zmartwychwstaniu Jezusa. Bez tego działalność Kościoła jest jak dryf liścia na wietrze. Z tym wszystko zyskuje właściwy sens.

2. Kontekst drugiego czytania 1 J 4, 11-16

Może tym razem już bez wstępów. Tylko przypomnienie, że czytanie to jest dalszym ciągiem lektury Listu świętego Jana sprzed tygodnia.

Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować. Nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. Poznajemy, że my trwamy w Nim, a On w nas, bo udzielił nam ze swego Ducha.

My także widzieliśmy i świadczymy, że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata. Jeśli ktoś wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. My poznaliśmy i uwierzyliśmy miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim.

Tekst niby prosty, a jednak wymykający się prostym tłumaczeniom. Jak to u Jana, dopowiedzenia, paradoksy.... Na pewno tekst to na długie kontemplowanie. Ale może parę myśli...

• Jak nas Bóg umiłował? Ano przytoczmy dwa wcześniejsze wiersze.
  
  W tym objawiła się miłość Boga ku nam,
  że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat,
  abyśmy życie mieli dzięki Niemu.
  W tym przejawia się miłość,
  że nie my umiłowaliśmy Boga,
  ale że On sam nas umiłował
  i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.
  
  Już wszystko jasne, prawda? Bóg tak nas umiłował, że Jego Syn oddał za nas swoje życie. Wzorem miłości chrześcijan na zawsze już pozostanie Jezus Chrystus oddający za nas swoje życie. To wzór miłości braterskiej, rodzicielskiej, ale i małżeńskiej. To też wzór dla miłości nieprzyjaciół....
   
• Nikt nigdy nie oglądał Boga. Sprowadza Go w człowieka miłość do braci. Tak pisze św. Jan. I wtedy człowiek może powiedzieć, że naprawdę kocha Boga. Na koniec przytoczonego w czytaniu fragmentu Jan doda jeszcze, że Bóg jest miłością, więc kto kocha trwa w Bogu, a Bóg w nim.
  
  Z drugiej strony mamy też jednak tutaj inne przypomnienie: trwa w Bogu ten, kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym. Więc jak? Wydaje się, że i jedno i drugie sprawia, że człowiek trwa w Bogu, a Bóg w nim. Trzeba chyba po prostu uznać, że jedno z drugim jest nierozłączne: wiara z miłością, a miłość z wiarą.
   
• Gwarantem miłości Boga jest fakt udzielenia nam Ducha... No i tu pojawia się problem. Przecież często nie doświadczamy w sobie Jego działania prawda? Nie ma więc gwarancji... Hmmm... A może warto zapytać, czy to nie doświadczanie Ducha nie jest spowodowane brakiem w nas prawdziwej miłości? Takiej miłości – jak napisał Jan wcześniej – gotowej oddać życie za braci? Może jest w nas głownie miłość dość egoistyczna, która podkreśla „moje, moje, moje”. Moja rodzina, moi bliscy... A może brakuje nam miłości gotowej oddać życie także za tych nielubianych braci? Przecież Jezus nie kochał tylko bliskich, ale też grzeszników. I uczynił z nich, zz nas, swoich bliskich....
   
• Uczniowie są razem z Duchem świętym świadkami Jezusa. I dziś chyba świadczy o Jezusie i Duch i Jego uczniowie... Ale są w pierwszym rzędzie świadkami Jego miłości. Nie jakichś prawd, zasad itd...