Więź z Chrystusem fundamentem Kościoła

Dla Apostoła usprawiedliwienie w Chrystusie oznacza także usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa:

„człowiek osiąga usprawiedliwienie nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, lecz jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa, a nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, jako że przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków nikt nie osiągnie usprawiedliwienia” (Ga 2,16). To samo znaczenie posiada formuła ,,w Chrystusie” w Pierwszym Liście do Koryntian, gdy Paweł pisze: „do uświęconych w Chrystusie Jezusie” (1 Kor 1,2).

Mówiąc jednak o zjednoczeniu z Chrystusem przez wiarę i chrzest, pamiętać rzecz jasna należy, iż jest ono zależne zarówno od samej łaski, ale i od współpracy człowieka z nią. Wiara według nauki Pawła to nie tylko akt rozumu, przyjmującego prawdę o zbawieniu jako słowo Boże (1 Tes 2,13; 2 Kor 5,7), ale także, a może  nade wszystko jest to akt woli. Wiara bowiem jest posłuszeństwem wobec nakazów Ewangelii (2 Tes 1,8; 1 Kor 7,19; 2 Kor 10,5; Rz 1,5; 10,16; 16,26) i winna wyrażać się w czynach (1 Tes 1,3; 2 Tes 1,11; Ga 5,6; 1 Kor 16,13.14; 2 Kor 8,7; Rz 15,13). Wiara jest ufnym, pełnym miłości oddaniem się Bogu w Chrystusie Jezusie (1 Tes 2,2; 2 Tes 3,4; Rz 8,35-39; Ef 4,15.16). Prawdziwa wiara winna nieustannie wzrastać (Rz 1,17).

Człowiek   zjednoczony   z   Chrystusem   przez   wiarę i chrzest jest nowym stworzeniem (Ga 6,15; 2 Kor 5,17), jest człowiekiem który odnawia się z każdym dniem (2 Kor 4,16). Jego życie jest życiem w łączności z Chrystusem, a zatem może powiedzieć, że żyje już nie on, lecz żyje w nim Chrystus (Ga 2,20), który przenika całe jego życie (Kol 3,4). Żyjąc jednak w świecie, żyjąc w Chrystusie, musi w dalszym ciągu walczyć z pożądliwościami; musi się wciąż odnawiać na wzór tego, który go stworzył. W całym życiu wierzącego winno zawsze trwać przeświadczenie, iż ,,wszystko i we wszystkim Chrystus” (Kol 3,10-11).

Zjednoczenie wiernych z Chrystusem i w Chrystusie to pierwszy obowiązek uczniów Chrystusa, jest on podstawą wspólnoty wierzących i fundamentem jedności Kościoła.

Rzeczywiście zjednoczenie wiernych z Chrystusem, które Paweł ukazuje jako pierwszy obowiązek chrześcijanina, stanowi podstawę ich wspólnoty i jedności Kościoła. Apostoł Paweł pisząc do poszczególnych wspólnot wielokrotnie podkreśla konieczność tej jedności. Uczniowie Chrystusa powinni stanowić jedność, miłując się wzajemnie i naśladując Kościoły Boże, które były w Judei w Chrystusie Jezusie (1 Tes 2,14).

Jedność bowiem wiernych – wspólnota w Chrystusie to według Pawła naturalne następstwo zjednoczenia wierzących z Chrystusem. To, co łączy każdego chrześcijanina z Chrystusem, łączyć także powinno i wiernych między sobą. Zjednoczenie wiernych z Chrystusem musi się wyrażać i w zjednoczeniu ich między sobą w Chrystusie. Owo wymaganie jedności Paweł odnosi do wszystkich chrześcijan bez wyjątku. Jedna bowiem jest wszystkich wiara, jeden chrzest i jeden chleb, którego uczestnikami są uczniowie Chrystusa.

Fundamentem wspólnoty Kościoła jest dla Pawła wiara w jednego Boga. W wielu miejscach Paweł będzie podkreślał, iż „nie ma na świecie żadnego bożka, istnieje tylko jeden Bóg” (Ga 3,20; Rz 3,29-30; 16,27; 1 Tm 1,17; 6,15-16). Pisząc o wierze jednego Boga Ojca, Paweł pisze także o Tym, przez którego wszystko się stało, o osobie Jezusa Chrystusa: „Wiemy, że nie ma na świecie żadnego bożka, a istnieje tylko jeden Bóg. Chociaż bowiem są tak zwani bogowie czy to w niebie, czy na ziemi, a bogów tych jest wielu i panów jest wielu — dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, od którego pochodzi wszystko i dla którego istniejemy, i jeden Pan Jezus Chrystus, przez którego stało się wszystko i my przez Niego” (1 Kor 8,4-6; zob. 1 Tm 2,5). W listach Apostoła Narodów można znaleźć także trinitarne rozwinięcie formuły „jest jeden Bóg”. Jedność Boża: Boga Ojca, Pana i Ducha Świętego już sama z siebie, z natury swej jedności, jest fundamentem jedności Kościoła.