Chrzest w Pismach Apostolskich

Chrzest udzielany przez Apostołów

Posłuchaj audycji RDN Małopolska:

Jedną z ostatnich wypowiedzi Jezusa przed Jego wniebowstąpieniem jest tak zwany nakaz misyjny. Jezus mówi: „Dana mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,18). Same Ewangelie nie przekazują nam informacji dotyczących tego, jak Apostołowie wprowadzali ów nakaz Jezusa w życie, szczególnie w części dotyczącej udzielania chrztu.

Jednak księga Dziejów Apostolskich przynosi nam liczne świadectwa o tym, że od początku głoszeniu Słowa towarzyszyło udzielanie chrztu tym, którzy przyjęli wiarę. Przywołajmy niektóre przykłady. Pierwszym znaczącym momentem jest dzień zesłania Ducha Świętego na Kościół zgromadzony w wieczerniku. Gdy Piotr Apostoł, natchniony Duchem Świętym, przemawia wówczas do zebranych Żydów, otwierają oni swoje serca na Dobrą Nowinę o Jezusie, a wtedy właśnie są wezwani do przyjęcia chrztu. Św. Łukasz notuje: „Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca: Cóż mamy czynić bracia? – zapytali Piotra i pozostałych Apostołów. Nawróćcie się – powiedział do nich Piotr – i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa. Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni” (Dz 2,37-38.41).

Gdy z kolei Szaweł spotkał Chrystusa pod murami Damaszku, a następnie Bóg posyła do niego niejakiego Ananiasza, to ów chrześcijanin „wszedł do domu, położył na nim [na Szawle] ręce i powiedział: Szawle, bracie. Pan Jezus, co ukazał ci się na drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym. Natychmiast jakby łuski opadły z jego oczu i odzyskał wzrok, i został ochrzczony” (Dz 9,17-18).

O udzielaniu chrztu jest również mowa w związku z nawróceniem domowników „bojącego się Boga” setnika Korneliusza z Cezarei Nadmorskiej. Gdy do owego domu dotarł Piotr Apostoł finałem jego nauczania jest wylanie Ducha Świętego na zebranych zaś naturalną konsekwencją tego Bożego działania jest, według Piotrowych słów, przyjęcie chrztu. „Wtedy odezwał się Piotr: Któż może odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my? I rozkazał ochrzcić ich w imię Jezusa Chrystusa” (Dz 10,47-48).

Św. Łukasz notuje również, że dwa spektakularne nawrócenia, które dokonały się w czasie działalności Pawła Apostoła w Filippi kończą się przyjęciem chrztu przez przyjmujących wiarę. Chodzi najpierw o niejaką Lidię, która w Filippi sprzedawała purpurę, której „Pan otworzył serce, tak, że uważnie słuchała słów Pawła” (Dz16,14), a w konsekwencji „została ochrzczona razem ze swym domem” (Dz 16,15). Innymi nawróconymi w tym mieście była rodzina strażnika więzienia, który po cudownym otworzeniu bram więzienia słyszy z ust Pawła i Sylasa wezwanie: „Uwierz w Pana Jezusa, a zbawisz siebie i swój dom. Tej samej godziny w nocy wziął ich z sobą, obmył rany i natychmiast przyjął chrzest wraz z całym swym domem” (Dz 16,31-33).

Tak więc widać wyraźnie, że praktyka chrzcielna od początku stanowi nieodłączny element głoszenia wiary w Jezusa, a Kościół  Apostolski ma świadomość, że chrzest jest prawdziwą bramą do zbawienia.