Syjon biblijny

Ludzka działalność przy budowie świątyni jest dla teologii Syjonu widzialnym znakiem działania Bożego. To Bóg wybrał górę Syjon, którą umiłował i wzniósł  swoją świątynię jak wysokie niebo, jak ziemię, którą ugruntował na wieki (Ps 78,68n). Izajasz tę teologiczną myśl streści krótko: Jahwe założył Syjon (14,32). Fundament świątyni wykonany został przez rzemieślników Salomana z wyborowych kamieni (1 Krl 7,10), ale prawdziwy kamień dobrany, węgielny, cenny, do fundamentów zało­żony kładzie na Syjonie Jahwe (Iz 28, 16)^[8].
Budowa świątyni trwała siedem lat (1 Krl 6,38). Po jej ukoń­czeniu nastąpiło uroczyste przeniesienie Arki i poświęcenie świątyni. Kiedy chwała Jahwe napełniła dom Jahwe (8,11), Salomon przemó­wił do Boga: Zbudowałem Ci dom na mieszkanie, miejsce przeby­wania Twego na wieki (8,13). Tak więc spełniło się to, co tyle razy zapowiada Księga Powtórzonego Prawa, że Jahwe wybierze sobie miejsce, będące jedynym ośrodkiem kultu i miejscem zamieszkania Jego imienia (Pwt 12,5.11.14.18.21.26; 14,23.25;15,20; 16,2.6.7. 11.15.16; 17,8.10; 26,2)^[9]. To zapowiadane miejsce obejmuje Bóg w posiadanie. Psalmy w sposób poetycki odmalowują fakty opisane w Pierwszej Księdze Królewskiej jako uroczyste wejście Jahwe na górę Syjon i do świątyni (Ps 24; 68; 132), podkreślając szcze­gólne wybranie Syjonu (Ps 78,67; 132,13). To wybrane miejsce miało być również miejscem zgromadzenia wybranego ludu - Izrae­la, któremu w tym miejscu miało być czytane Prawo (Pwt 31,11). Zgromadzenie ludu widzimy w czasie poświęcenia świątyni (1 Krl 8,14). I chociaż wypadki historyczne oddzieliły większość pokoleń izraelskich od bezpośredniego kontaktu z Jerozolimą, Syjon w świa­domości Izraela pozostanie zawsze związany z dwunastoma pokole­niami^[10]. Chociaż nie będzie się przy nim zbierał Izrael historyczny, będzie to miejsce zebrania Reszty Izraela. Bóg bowiem mieszka na Syjonie pośród swego ludu. Prześledzone powyżej fakty historyczne, jak wynika z naszych rozważań, są dziejowym fundamentem, na którym opiera się teolo­gia Syjonu jako stolicy teokracji, miejsca kultu i przebywania Jahwe. Teologia ta stopniowo przesuwa akcenty z rzeczywistości widzialnej na rzeczywistość niewidzialną. Przykładem tego może być omawia­na już sprawa fundamentu świątyni. Wychodząc od faktu stawiania fundamentów, przez użycie terminu dotyczącego Bożego działania stwórczego, teologia dochodzi do stwierdzenia Bożej inicjatywy w budowaniu Syjonu, która należy już do sfery pozazmysłowej. Tak więc na podstawie faktów, o których była mowa, Stary Testament wprowadza zrąb teologii Syjonu. Syjon jest miejscem obecności Jah­we, który wybrał sobie Syjon na mieszkanie. W swym mieście Jahwe jest nieograniczonym Panem. Ze swego świętego miejsca na Syjonie jest Jahwe Panem nad domem królewskim i prawdziwym królem narodu wybranego^[11]. Teologia Syjonu, przedstawiona tu w zarysie, będzie się rozwijać w późniejszych księgach Starego Testamentu. 

-----------------------------------------

[8] Jest to tekst, do którego Nowy Testament kilkakrotnie nawiązuje: Mt 16,18; Mt 21,42; Ef 2,19-20; 1 P 2, 6-8
[9] Por. J. Schreiner, Sion-Jerusalem, dz. cyt, s. 51.
[10] Por. J. Schreiner, Sion-Jerusalem, dz. cyt, s. 190.
[11] Por. tamże, s. 100n.