Syjon biblijny

To jemu zostały dane obietnice (2 Sm 7), a jego królestwo ma trwać na wie­ki. Historycznie biorąc, ani obietnice, ani wzorzec króla nie zostały zrealizowane przez królów pochodzących od Dawida i panujących aż do niewoli babilońskiej. Teokratyczne i idealne królestwo Dawi­da zrealizuje dopiero - ze swoistą transpozycją - Nowe Przymierze. Idea Królestwa Dawidowego zrosła się jednak w Starym Testamencie z Syjonem jako nieodłączny element jego teologii, teologii Stolicy Izraela i Miasta Świętego. Z tego też powodu zatrzymamy się nad analizą idei tronu Dawida, który ma trwać na wieki (2 Sm 7, 13).
W nawiązaniu do proroctwa Natana (2 Sm 7,3-16) idea królestwa Dawidowego powraca często w Psalmach. Samą obietnicę wyrażoną przez Natana powtarzają Psalm 89, 4n. 27-38 oraz Psalm 132, 11n. Podkreślone jest w tych Psalmach, że król musi być wierny przy­mierzu zawartemu z Dawidem. Król został ustanowiony na Syjonie, świętej górze Jahwe (Ps 2,6). Syjon jest miejscem wybranym przez Jahwe na szczególną siedzibę (Ps 132, 13) i tam Jahwe wzbudzi moc Dawida i światło dla swego pomazańca (Ps 132,17), z Syjonu Jahwe rozciągnie jego potęgę i panowanie (Ps 110,2), z Syjonu ma go wspierać (Ps 20,3). Wzorowy król ma kroczyć drogą nieskalaną według niewinności swego serca (Ps 101,2), a z miasta Jahwe (Je­rozolimy) ma wygubić wszystkich złoczyńców (Ps 101, 8).

Zbierając naukę Psalmów o królu z domu Dawida, trzeba zwrócić uwagę na następujące jego rysy^[6]:
• Królestwo ugruntowane jest na Syjonie, w miejscu wybranym przez Jahwe.
• Król - pomazaniec jest umiłowanym synem Boga. Psalm 89 nazywa go nawet pierworodnym (Ps 89, 28).
• Król jest zastępcą Jahwe, ma go słuchać i dbać o świętość Mia­sta Bożego.
• Z Syjonu płynie dla króla pomoc i siła.

Królestwo Dawidowe jest zatem królestwem teokratycznym, jest znakiem królowania Jahwe. Kiedy więc ten znak przez ludzką nie­udolność przestanie spełniać swą rolę, kiedy później zawierucha dzie­jów zmiecie go z areny politycznej, w oczekiwaniu Izraela pozosta­nie świadomość nieodwołalnej obietnicy Jahwe. Syjon jako siedziba królestwa stanie się symbolem eschatologicznego królowania Jahwe. Tak zatem założenie przez Dawida stolicy i dynastii na Syjonie leży u podstaw jego teologii.

Do faktów, które związane są z panowaniem Dawida, a które leżą u podstaw tworzącej się teologii Syjonu, trzeba dodać budowę świą­tyni, przeprowadzoną za następcy Dawida, Salomona. Jest ona dal­szym ciągiem dziejów Arki, która w świątyni ostatecznie spoczęła, jest równocześnie pełniejszym wyrazem obecności Jahwe na Syjonie. W teologicznym spojrzeniu, jakiego dostarczają nam Psalmy, przy­bycie Jahwe na Syjon (przez przybycie Arki) i zamieszkanie na nim (w świątyni) zlewa się w jeden obraz.
W opisie budowy świątyni podkreślone jest założenie jej funda­mentów (1 Krl 5,31; 6, 37). Użyte tu słowo hebrajskie^[7] jest termi­nem, którego Stary Testament używa zazwyczaj na oznaczenie stwór­czej działalności Jahwe zakładającego fundamenty ziemi i nieba (Am 9,6; Iz 48,13; 51,13.16; Za 12,1; Ps 24,2).

-----------------------------------------

[6] Por. J. Schreiner, Sion-Jerusalem, s. 102-136 (przyp. 3).
[7] יסך -jod, samek, dalet — znaczy: zakładać, położyć fundament, wybudować, ustalić. Por. P. Briks, Słownik hebrajsko-polski i aramejsko-polski Starego Testamen­tu, (Prymasowska Seria Biblijna), Warszawa 1999, s. 148.