Słowo Boże jest słowem miłości i życia

Aby właściwie odebrać tekst biblijny, trzeba wsłuchać się w słowo, jak w słowo mówione, trzeba tak czytać, aby słyszeć żywe słowo. "Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!" (por. Mk 4,9; 4,23; 7,16; Łk 8,8; 14,35). „Mieć uszy do słuchania” – to niezmiernie ważne. Przez słuchanie dopuszczamy słowo do swojego serca będącego centrum myśli, pozwalamy mu nas przeniknąć, poruszyć najgłębsze struny w naszym wnętrzu i wejść w dialog z najtajniejszymi myślami.

Zazwyczaj słyszymy lub znamy fragmenty tekstów biblijnych, czy to ze słuchania liturgii słowa w kościele, czy z własnej lektury, ale to słowo do nas nie dociera właśnie przez niewłaściwe przyjmowanie.

"Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. A jest to słowo wiary, którą głosimy" (Rz 10,8).

Pan Jezus przytacza całą przypowieść na temat przyjmowania słowa. Jest to znana przypowieść o siewcy (zob. Mt 13,1–23 i par.). Rozstrzygający moment dla późniejszego plonu stanowi właściwe przyjęcie słowa: "Wreszcie ziarno w żyznej ziemi oznacza tych, którzy wysłuchawszy słowa sercem szlachetnym i dobrym, zatrzymują je i wydają owoc dzięki wytrwałości" (Łk 8,15).

Istotne pozostaje to, na ile słowo Boże jest dla nas ważne, na ile poważnie je traktujemy. Przyjęte jak wiele innych słów, ulatuje. Zrozumiane nawet, ale bez zdecydowania, by pójść za nim, zostaje zagłuszone. „Zatrzymać słowo w sercu i przez wytrwałość wydać owoce” zawiera w sobie zarówno „szlachetność słuchania i rozumienia”, jak i zdecydowanie na trud wierności słowu. Wówczas plon okazuje się niespodziewanie wielki. Przypominają się słowa Syracydesa:

"Nakłoniłem tylko trochę ucha mego, a już ją [tj. mądrość] otrzymałem i znalazłem dla siebie rozległą wiedzę. Postąpiłem w niej, a Temu, który mi dał mądrość, chcę oddać cześć" (Syr 51,16n).

Inne przypowieści ukazują dalsze bogactwo słowa. Przypowieści o skarbie i perle (Mt 13,44–46 i par.) wskazują na najwyższą wartość królestwa Bożego, a tym samym słowa o nim, czyli mądrości. O niej to pisze Syracydes. Pan Jezus natomiast uświadamia nam, że gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze (Łk 12,34), czyli na tym będziemy się koncentrowali, w to będziemy wpatrzeni i wsłuchani.

Przypowieści o ziarnku gorczycy i zaczynie (zob. Mt 13,31–33 i par.) mówią o wielkiej witalnej sile królestwa Bożego i orędzia o nim. Ono jest na tyle mocne, że ostatecznie ogarnia sobą wszystko. Słowo jednocześnie samo z siebie wydaje plon, o czym mówi z kolei inna przypowieść – o zasiewie rosnącym własną siłą (Mk 4,26–29). Do nas należy jedynie wrzucić ziarno w ziemię.

Wydaje się, że trudności ze słuchaniem, przyjęciem i pójściem za słowem istnieją w nas. Słuchając słowa Bożego, odbieramy je od strony stawianych nam wymagań i norm: zakazów i nakazów. Słowo Boże wydaje się nam coś narzucać, a zatem zagłuszać naszą witalność. Przypowieści mówią jednak o czymś zupełnie innym. Słowo niesie w sobie życie i to niewyobrażalnie wspaniałe.

Słuchanie słowa Bożego z wiarą wymaga jednak odwagi. Powodem, dla którego nie umiemy przyjąć żywego słowa, jest lęk przed odsłonięciem głębi naszego serca. Boimy się ujawnić skryte myśli, które nas nurtują, a których się wstydzimy czy to ze względu na ich „niestosowność”, czy ze względu na delikatność kojarzoną ze słabością. Lęk przed odsłonięciem tajników serca jest ogromny. Bardzo często nie zdajemy sobie nawet z niego sprawy. Ujawnia się on często dopiero w sytuacji, która wprost odsłania własne myśli i pragnienia lub wymaga ich ujawnienia. W prawdziwej lectio divina otwieramy nasze serce na słowo, co wymaga odwagi. Może dlatego nie jest ona dzisiaj tak często praktykowana?

Aby jednak można było przezwyciężyć ów lęk, trzeba sobie zdać sprawę, że słowo Boże niesie dla nas wspaniałe orędzie dobrej nowiny, orędzie wolności i radości. Nie chce nas ono osądzić, ale, jak o nim mówią przypowieści, dać nam życie. Osądzenie, o jakim pisze autor Listu do Hebrajczyków (zob. Hbr 4,12), odnosi się do naszego zakłamywania słowa, jakie sami w sobie słyszymy.

"Czyż tak bardzo Mi zależy na śmierci występnego – wyrocznia Pana Boga – a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył? "(Ez 18,23).

Słowo Boże jest słowem miłości i życia.

*

Fragment książki „Usłyszeć Słowo Boże. Praktyka lectio divina”

Włodzimierz Zatorski OSB (ur. 1953) benedyktyn, fizyk, teolog, filozof. Ukończył studia z fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim (1980 r.) Od 1980 w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu, (śluby wieczyste złożył w 1984 r.). Założycieli wieloletni dyrektor Wydawnictwa Benedyktynów „Tyniec”. Od 2005 do 2009 przeor w Tyńcu, 2010-2013 mistrz nowicjatu. Od 2015 szafarz (ekonom) klasztoru. Od 2002 roku prefekt (opiekun) oblatów świeckich przy Opactwie w Tyńcu. Autor ponad 40 tytułów książkowych w tym 3 tytuły z zakresu duchowości lidera: „Podstawy duchowości lidera” (2011), „Duchowość lidera. Wybrane zagadnienia” (2014), „Duchowe dylematy lidera” (2017).