O niebie

Niby jak... ?
Zapytaj starszych ludzi! Powiedzą ci, że chociaż ciało odmawia im posłuszeństwa, duchem są młodzi jak wtedy, kiedy mieli dwadzieścia lat. Dusza się nie starzeje, bo jest nieśmiertelna. Przejawia się to, przykładowo, pragnieniem życia niezależnie od wieku, gdyż nasze pragnienia odpowiadają naszej naturze - przeznaczonej do życia bez końca. To samo dotyczy pragnienia miłości, szczęścia etc.

W rozmowie z niewierzącymi usłyszałem niejednokrotnie, że nigdy nie chcieliby żyć bez końca.
Perspektywa życia bez końca na ziemi nie rysuje się ciekawie. My mówimy nato­miast o życiu odmienionym w stanie nieba. Wiesz co? Zapytaj ich w obliczu śmierci, czy nie chcieliby żyć dłużej na ziemi, a nawet bez końca. Gdyby wówczas dostrzegli taką możliwość, z radością by z niej skorzystali. Tym bardziej chcieliby żyć w rze­czywistości odmienionej i doskonalszej, bo to pragnienie tkwi w każdym. Mówią zaś tak, bo wiedzą, że przed nimi są jeszcze lata życia. Na łożu śmierci poznaje się prawdziwe pragnienia człowieka.

Ale przecież samych wierzących niebo nie pociąga tak mocno, jakby należało się tego spodziewać. Perspektywa rozstania się z tym, co jest nam drogie, spycha myśl o niebie na dalszy plan.
Nie należy myśleć o niebie jako o smutnej konieczności definitywnego rozstania się z tym, co cieszy na ziemi. Cały stworzony przez Boga wszechświat jako wchodzący w królestwo Boże - którego widzialnym znakiem jest Kościół Chrystusowy - będzie uczestniczył razem z człowiekiem w chwale nieba. Stwórca niczego, co stworzył, nie unicestwi, gdyż wszystko to jest dobre; co zaś człowiek zepsuł - naprawi. W Liście do Rzymian piszę o całym stworzeniu: „[...] że również i ono zostanie wyzwolone z nie­woli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych" (8, 21). Patrzenie na niebo jako konieczność rozstania się z obecną rzeczywistością nie jest do końca poprawne. Rozstaniemy się nie tyle z nią, ile z jej przypadłościami, czyli z tym, co w niej niedoskonałe: złe i czasowe. Cały kosmos i to, co z nim jest związane, zostanie zachowane w formie odmienionej, uzyskując nową, doskonalszą postać. Sprawa wy­gląda tak, jak z materialnością ludzkiego ciała, będącego częścią stworzonego świata. W chwili powstania z martwych zostanie ono odmienione i przybierze nową postać. Przykład tego mamy w osobie zmartwychwstałego Jezusa, którego człowieczeństwo było nieograniczone czasem i przestrzenią, a jednocześnie pozwalało Mu żyć życiem ziemian.

Nie utracić tego, co nam obecnie drogie i jeszcze posiadać to wszystko w postaci wydoskonalonej - to wspaniała perspektywa!
Popatrz tylko na ziemską kondycję człowieka. Iluż przysparza mu ona problemów! Myślę w tej chwili o przykrych wyrzutach sumienia związanych z grzesznością, o trudnych relacjach z bliźnimi, o problemach natury zdrowotnej, o procesie starze­nia się, o ograniczoności władz poznawczych, o zmienności stanów ducha i ogólnie o uwięzieniu człowieka w różnych ograniczeniach. Życie na ziemi zarówno go cieszy, jak i smuci. Dlatego nie zazna w nim nigdy trwałego szczęścia. A im bardziej zbliża się ono ku końcowi, tym większe odczuwa w sobie rozdarcie. Jego ciało obumiera, a dusza wyrywa się ku wieczności. W głębi siebie słyszy coraz mocniej krzyk własnej nieśmiertelności.

Można by rzec, że na ziemi ludzie żyją jakby w więzieniu tych wszystkich ogra­niczeń. W stanie nieba wyzwolą się z tego.
To jedna z cech nieba. Człowiek uzyska wtedy pełnię swobody - w sensie braku ograniczeń jak te czasowo-przestrzenne. Jako że cały stworzony świat zostanie od­mieniony i będzie do naszej dyspozycji, wieczność będzie dynamiczna. Nie będzie to stan unieruchomienia czy zamrożenia „w szczęściu". Dynamika wieczności nie wyklucza istnienia czasu w sensie następstwa zdarzeń, lecz czasu nie obarczonego ostateczną przemijalnością i zmiennością w doskonałości.