O udręce bez końca

Co cechuje ów stan szczęścia w niebie?
W pierwszej kolejności pokój. Jest on wielkim i upragnionym dobrem wszystkich ludzi. Na ziemi pragną go nie tylko ci, którzy żyją w stanie wojny, ale również oby­watele krajów, które nie prowadzą działań wojennych. Każdy bowiem pragnie we­wnętrznego pokoju, który zależy od wielu czynników, jak relacje w rodzinie, w pra­cy, sytuacja materialna etc. Ogólnie mówiąc, pokój zależy od relacji międzyludzkich: o tym, czy gości w nas czy nie, decyduje ich jakość. Osiągnięcie na ziemi pełnego i trwałego pokoju, w obliczu ludzkich ograniczeń, nie tylko wydaje się, ale jest po prostu niemożliwe. Dlatego w tradycji biblijnej pełny i trwały pokój jest synonimem zbawienia. Kto osiągnął zbawienie, osiągnął trwały pokój. Kto przeżywa niepokój, targany jest emocjami, nie doświadcza pokoju i tym samym szczęścia. Szczęśliwość nieba można przedstawić jako doskonały stan wzajemnych relacji i w wyniku tego wewnętrzną harmonię i ukojenie. Ten pokój w Bogu urzekająco opiewa Psalmista: „Uspokoiłem i uciszyłem moją duszę; jak dziecko na łonie swej matki, jak ciche dziecko jest we mnie moja dusza" (131, 2).

A co z zaspokojeniem ludzkich pragnień?
Pokój równa się ich zaspokojeniu! Na ziemi nie osiągniesz trwale takiego stanu. Z tego powodu ludzie doznają frustracji: pragną rzeczy, których nie są w stanie zdo­być. Kiedy nawet udaje się im osiągnąć upragniony cel, zaraz pojawia się kolejny. Proces ten nie ma końca, ponieważ najwyższym dobrem jest Bóg. Dopóki go nie osiągniesz, zawsze będziesz odczuwał stan nienasycenia i pragnął czegoś więcej. Zna­czy to, że pragnienia człowieka są „na miarę Boga". Tą miarą jest zaś miara wiecznej miłości - to, co najcenniejsze w Bogu i człowieku, i co najbardziej wiąże stworze­nie ze Stwórcą. Dlatego nawet na ziemi - pomimo nietrwałości uczuć - człowiek znajduje największe zaspokojenie swych pragnień w miłości. Mówi się nawet, że zakochanym niczego nie potrzeba do szczęścia. Niebo to stan nasycenia szczęściem w miłości. Dlatego wszyscy ludzie, świadomie czy nieświadomie, najbardziej pragną nieba, gdyż szczęścia w miłości - bez końca!

Tę myśl wyraża Psalmista pisząc: „Panie, poza Tobą nie ma dla mnie dobra" (Ps 16, 2b).
Godne uwagi jest to, że Psalmista nie stwierdza, iż Bóg jest dla niego najwyższym dobrem, ale że jest jedynym dobrem. Gdyby Bóg był dla niego najwyższym do­brem, to od czasu do czasu mógłby pragnąć też innych, pomniejszych dóbr. A jemu wystarcza sam Bóg - nie pragnie niczego więcej. W Nim odczuł po prostu pełnię, owo nasycenie szczęściem. Zaspokojenie wszelkich pragnień i wewnętrzny pokój osiągamy jedynie w Bogu. Wszystko inne zaś, co ma jakąś wartość, ma ją ze względu na Niego.

Hm...
Tak jak niepojęta dla ludzkiego rozumu jest wielkość szczęścia w niebie, tak niepo­jęta jest dla niego miłość Boga w ostatecznym akcie zbawienia. Z chwilą przejścia do życia wiecznego będzie to istnienie doskonałe na miarę rzeczywistości nadprzy­rodzonej. Według tej miary należy mierzyć wielkość szczęścia w obecności Boga, to jest, o ile rzeczywistość nadprzyrodzona - nieśmiertelność, przewyższa przyrodzoną - śmiertelność. Niebo to wydoskonalenie w miłości. Bez tego nie osiągnie się stanu szczęśliwości.

I tu pojawia się konieczność czyśćca. Czy dobrze myślę?
Czyściec jest kolejnym aktem łaski względem odkupionego człowieka. Nawet naj­większy święty nie osiągnie na ziemi takiego stanu doskonałości, który byłby godny Boga. Skażona grzechem ludzka natura potrzebuje wydoskonalenia w miłości. To zaś dokonuje się z chwilą wejścia w bezpośredni kontakt z Trójjedynym Bogiem. Ostatecznie to sam Bóg doprowadza do końca proces dojrzewania do nieba - wydoskonala naszą naturę i daje w darze niebieską pełnoletność. Ten stan przygotowania, będący przedsionkiem stanu nieba, nazywamy czyśćcem. Jest to stan przejściowy, ale z racji grzeszności człowieka - konieczny.