Sąd ostateczny w pismach apostolskich

We wszystkich pismach apostolskich, a więc księgach Nowego Testamentu od Dziejów Apostolskich, poprzez wszystkie listy (Pawłowe i powszechne), aż po Janową Apokalipsę temat sądu ostatecznego jest obecny. Jest to oczywiście temat, który bardzo mocno pojawia się już w Starym Testamencie, gdzie myśl o wszechwładzy Boga nad światem i – co się z tym wiąże – o wkroczeniu Boga w dzieje jako sędziego stanowi dla teologii ST sprawę podstawową.

  Autorzy pism apostolskich podejmują tę ideę (obecną też mocno w tradycji ewangelicznej), lecz ubogacają ją o specyficzne rysy. Pierwszą kwestią jaką zauważmy, gdy chcemy syntetycznie ująć temat sądu ostatecznego w pismach apostolskich jest fakt, że sąd ów pojawia się często w kontekście wezwania do metanoi – nawrócenia. Tak jest w kluczowych tekstach Dziejów Apostolskich. W mowie na Areopagu Paweł Apostoł wypowiada takie słowa do słuchających go pogan: „Nie zważając na czasy nieświadomości, wzywa Bóg teraz wszędzie i wszystkich ludzi do nawrócenia, dlatego, że wyznaczył dzień, w którym sprawiedliwie będzie sądził świat przez Człowieka, którego na to przeznaczył, po uwierzytelnieniu Go wobec wszystkich przez wskrzeszenie Go z martwych” (Dz 17,30-31). Z tego powodu wzmianka o sądzie ostatecznym przeraża prokuratora Feliksa, gdyż jest to orędzie nierozdzielnie związane z objawieniem prawdy o każdym człowieku, a tym samym wezwaniem do przemiany życia: „Lecz kiedy Paweł mówił o sprawiedliwości i o wstrzemięźliwości, i o przyszłym sądzie, Feliks przestraszony odpowiedział: Teraz możesz odejść” (Dz 24,25). Powiązanie tematu sądu ostatecznego z wezwaniem do nawrócenia odnajdziemy również w innych pismach apostolskich. Autor 1 P upomina: „Oni (poganie) zdadzą sprawę Temu, który gotów jest sądzić żywych i umarłych. Czas bowiem, aby sąd się rozpoczął od domu Bożego. Jeżeli zaś najpierw od nas, to jaki będzie koniec tych, którzy nie są posłuszni Ewangelii Bożej” (4,5.17). Ów sąd będzie dotyczył żywych i umarłych. Spośród ksiąg nowotestamentalnych w jasny sposób wyraża to Janowa Apokalipsa, gdzie Starcy otaczający tron Boga tak wołają: „Dzięki czynimy Tobie, Panie, Boże wszechmogący, Który jesteś i Który byłeś, że objąłeś wielką Twą władzę i zacząłeś królować. Rozgniewały się narody, a nadszedł Twój gniew i pora na umarłych, aby zostali osądzeni i aby dać zapłatę sługom Twoim, prorokom i świętym, i tym, co się boją Twojego imienia, małym i wielkim” (Ap 11,17-18). Jak wskazano wyżej, to wszystko jest kontynuacją i rozwinięciem myśli eschatologicznej Starego Testamentu.