I.2. Święta Barbara

Polacy widzą św. Barbarę przez pryzmat Śląska i górniczego stanu. W 2 połowie XX w. utrwalił się kult starożytnej męczennicy w kontekście tej grupy zawodowej, ciężkiej i niebezpiecznej pracy górników oraz walki o wolne związki, szacunek do pracy ludzkiej, zachowanie tradycji religijnych, chociażby codzienne pozdrowienie „Szczęść Boże!”. Górnicy w czasach PRL-u nie zgadzali się na usunięcie z cechowni figur czy obrazów swojej Patronki. Walczyli o zachowanie tradycji zawodowych i religijnych, tak jak Barbara walczyła o swoją wiarę w ówczesnym świecie pogańskim. Męczennica Barbara stała się dla górników promieniem światła (lampką) w mrokach ciemności, bezbożnictwa i braku wolności.

CZYTAJ!
Mt 10,34-39

Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz.
 Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową;
i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy.
Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien.
Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien.
Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je.

Dodaj :. odnalezione przez ciebie teksty paralelne do rozważanych fragmentów.

ROZWAŻ!
Imię Barbara (gr. barbaros) oznacza człowieka nie mówiącego po grecku, mówiącego tylko ‘bar-bar’; czyli barbarzyńcę, cudzoziemca, człowieka niewykształconego. Postać obrosła w liczne legendy i opowiadania na wzór opisów zachowanych w słynnej Złotej Legendzie dominikanina Jakuba de Voragine. Jej rzeczywisty kult rozpoczął się w VII w., ale piękne legendy o życiu Świętej pochodzą z utworów o wiele wcześniejszych: greckich, łacińskich, syryjskich, ormiańskich. Ta dziewica i męczennica była w opowieściach córką bogatego poganina Dioskora, który zamknął ją w wieży. Kiedy ojciec przekonał się, że nie zrezygnuje ona z wiary w Chrystusa, sam pozbawił ją życia, za co z kolei ukarany został nagłą śmiercią od pioruna. Niektórzy wymieniają jeszcze jej towarzyszkę św. Julianę. Inni dodają wzmiankę o korespondencji Barbary ze słynnym Orygenesem. Barbara była czczona w Antiochii (Syria), Nikomedii, Hierapolis (Egipt), a także w Toskanii i Rzymie, później we Flandrii, Nadrenii, Austrii, Czechach, na Pomorzu i Śląsku.
W Średniowieczu rozwinął się w Kościele żywy kult tzw. „czternastu orędowników”, którzy pomagali wiernym w różnych zranieniach. Do ich grona zaliczano także św. Barbarę. W życiu Świętej zamknęło się wiele naszych zranień i lęków, a zwłaszcza lęku przed śmiercią – singulare morientium solatium.