Meditatio. Co Bóg mówi do mnie?

Słowo wywołuje kryzys
W ostatniej fazie medytacji dochodzi do konfrontacji Słowa z życiem. Z moim życiem! Dochodzi do zderzenia Bożego pokoju z moim niepokojem, Bożej świętości z moją grzesznością, Bożego światła z moimi ciemnościami. Bóg będzie stawiał znaki zapytania w wielu konkretnych punktach mojego życia. Będzie mnie pytał: „A po co ci to?”, „Czemu to dla ciebie takie ważne, dla mnie to nie ma znaczenia” lub odwrotnie: „Dlaczego lekceważysz coś, co jest dla Mnie najważniejsze?”. W tym momencie pojawiają się dobre natchnienia do podjęcia jakichś decyzji, rośnie pragnienie głębszego życia. Oczywiście nie wszystko w naszym życiu Bóg musi kwestionować, przeciwnie, nieraz powie: „Dobrze wybrałeś, trwaj w tym, nie poddawaj się, nie trać ducha!”. Nasze uczucia są sygnałami z naszego najgłębszego „ja”. Nie powinniśmy ich tłumić, ale raczej zastanowić się, dlaczego takie czy inne emocje pojawiają się pod wpływem Słowa.
„Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?” (Łk 24,32) – pytali uczniowie, którzy nie rozpoznali Jezusa przez całą drogę do Emaus. U końca medytacji nasze serce powinno zapłonąć pragnieniem: „Panie, zostań z nami, ma się ku wieczorowi”. Droga do Emaus bywa długa i trudna.
Medytacja w chrześcijaństwie nigdy nie jest jakimś mechanicznym ćwiczeniem ciała czy świadomości. Jest raczej pokornym siadaniem u stóp Pana na wzór ewangelicznej Marii. Z nadzieją na dar głębokiego spotkania. Łaska Boga jest pierwsza. Zawsze. Do nas należy być otwarty m na jej przyjęcie, wyciągać pokornie ręce. Trzy powyższe wskazówki są tylko pewną podpowiedzią pokazującą właściwy kierunek. Ale każdy z nas ma swój styl. Ważne, by wytrwać. Łaska działa nawet wtedy, kiedy wydaje się nam, żeśmy przesiedzieli nad otwartą Biblią bez najmniejszego poruszenia i żadnej wzniosłej myśli.