"Niepłodna rodzi siedmioro" (1 Sm 2,5)

Po wyrażeniu radości, której źródłem był Bóg, Anna wezwała wszystkich do pokory względem Niego: „Nie mówcie więcej słów pełnych pychy, z ust waszych niech nie wychodzą słowa wyniosłe, bo Pan jest Bogiem wszechwiedzącym: On waży uczynki” (1 Sm 2,3). Bóg, który „waży uczynki”, co więcej, potrafi także „zważyć serce” człowieka (zob. Prz 21,2; 24,12)[54], doskonale zna zarówno jego zewnętrzne działanie, jak i wewnętrzne usposobienie. W swym działaniu Bóg przychyla się przede wszystkim ku ludziom, których cechuje pokora. W swej wszechmocy potrafi dokonać rzeczy, które po ludzku wydają się niemożliwe. Przykładem tego może być niepłodna, która dzięki Bożej mocy „rodzi siedmioro” (zob. 1 Sm 2,5). Liczba siedem, która symbolizuje pełnię a także doskonałość[55], wskazuje tutaj na możliwość posiadania przez niepłodną kobietę licznego potomstwa. To z kolei stanowiło źródło wielkiej radości, co wyraża Ps 113,9: „Ten, co niepłodnej każe mieszkać w domu jako pełnej radości matce synów”[56]. Tego rodzaju Boże działanie ewidentnie zrealizowało się w przypadku Anny: Bóg, odpowiadając na jej modlitwę pełną pokory i zaufania, obdarzył ją upragniony potomstwem, nawet liczniejszym niż początkowo prosiła (por. 1 Sm 2,20-21).

W kolejnych wersetach Anna podkreśliła wszechmoc Boga, który jest Panem życia i źródłem wszelkiego dobra, które może udzielać ludziom (zob. 1 Sm 2,6-7). Szczególnym przedmiotem zatroskania Boga są zawsze ubodzy i potrzebujący, czyli ludzie znajdujący się w trudnych sytuacjach życiowych: „Z pyłu podnosi biedaka, z barłogu dźwiga nędzarza, by go wśród możnych posadzić, by dać mu tron zaszczytny” (1 Sm 2,8). Obok tej grupy obiektem Bożego zatroskania są ludzie pobożni: „On ochrania stopy pobożnych.” (1 Sm 2,9). Użyty tutaj termin ḥāsîḏ – „wierny, pobożny”[57] wskazuje na człowieka, który jest wierny Bogu, spełnia nakazy prawa Bożego (zob. Prz 2,8). W świetle Ps 86,2: „Strzeż mojego życia, bo jestem pobożny, zbaw sługę Twego, który ufa Tobie. Ty jesteś Bogiem moim”, pobożny człowiek to sługa (= ʻeḇeḏ) Boga, to ten, który w pełni ufa Bogu. Postawa sługi natomiast to postawa pokory względem Boga, który jest Panem człowieka. Z przekazu 1 Sm 2,29: „[...] bo nie [swoją] siłą człowiek zwycięża”, jasno wynika z kolei, że człowiek pobożny doskonale zdawał sobie sprawę z faktu, że źródłem jego siły oraz wszelkiego szczęścia jest sam Bóg.

Kilka motywów, które zostały przywołane z modlitwy Anny, ukazują jej wielką radość, której ostatecznym sprawcą był sam Bóg. To Jego łaskawość i wszechmoc sprawiły, że zamknięte łono Anny zostało otwarte, a ona przez to mogła stać się matką. Modlitwa Anny ponadto wyraża prawdę o wielkości Boga, który jednak z miłością i łaskawością troszczy się o ludzi, zwłaszcza znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej. Kluczem, który otwiera zdroje Bożej łaskawości i miłosierdzia, jest wierność, pokora i zaufanie wobec Boga.