"Niepłodna rodzi siedmioro" (1 Sm 2,5)

W kolejnych słowach Anna zaznaczyła, że „[...] moc moja wzrasta dzięki Panu, rozwarły się me usta na wrogów moich, gdyż cieszyć się mogę Twoją pomocą” (1 Sm 1,1). Mowa jest tutaj o „mocy”, a dosłownie o „rogu” (qeren), który w hebrajskiej poezji był symbolem mocy, siły, władzy czy też dobrej pozycji. „Wywyższenie rogu” oznaczało zatem obdarzenie siłą, radością, zwycięstwem, zdrowiem i szacunkiem[46]. W przypadku Anny „wywyższenie jej rogu” oznaczało zarówno obdarzenie ją radością, jak i wzmocnienie jej pozycji, przywrócenie jej szacunku. Wzmiankę o wrogach można odnieść natomiast do „współzawodniczki” Anny, czyli Peninny, która przez wiele lat dokuczała jej, sprawiała wiele przykrości i pogardzała. Dzięki Bożej pomocy, Anna mogła zatriumfować nad swymi wrogami, co w metaforyczny sposób wyraża fraza „rozwarły się me usta na wrogów moich”[47]. A zatem wcześniejsza wzmianka o „wywyższeniu rogu” Anny określa również zwycięstwo, jakie Bóg dał jej nad współzawodniczką[48]. Na uwagę w tym kontekście zasługuje fraza: „[...] gdyż cieszyć się mogę Twoją pomocą” (1 Sm 2,1). Pojawia się tutaj termin yəšûʻāh – „pomoc, zbawienie”[49]. Źródłem zatem radości dla Anny była pomoc Boża, a ściślej mówiąc, dokonane przez Boga wybawienie jej z „poniżenia”, czyli z trudnej dla niej sytuacji, która przez wiele lat była źródłem dotkliwych przykrości.

Kontynuując swe uwielbienia, Anna w dalszych słowach podkreśliła świętość Boga. Wyraża to przymiotnik qāḏôš – „święty, wzbudzający szacunek, wspaniały; oddzielony”[50], który podkreśla, że Bóg jest ponad wszystkim, całkowicie różny od wszelkiego bytu.  Z tej racji Bóg, jak nikt inny, godny jest szacunku i wszelkiej czci[51]. Anna określiła Boga także wymownym terminem skała (ṣûr). W Biblii skała była zwykle obrazem odporności i stałości. Skała dostarczała także fundamentu, ochrony i bezpieczeństwa. Odniesienie obrazu skały do Boga oznaczało zatem postrzeganie Go jako schronienia, które zapewnia bezpieczeństwo i obronę (zob. 2 Sm 22,2-4; „Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu! Boże mój, skało moja, na którą się chronię, tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono! Ty mnie wyzwalasz od wszelkiej przemocy. Wzywam Pana, godnego chwały, a będę wolny od moich nieprzyjaciół”; por. Pwt 32,30-31; 2 Sm 22,32; Ps 18,2-4.32.47; 31,3; 62,1-8; 71,3.7)[52]. Określenie Boga mianem skały miało z pewnością podkreślić również Jego stabilność, siłę i trwałość[53]. Mając na uwadze taki obraz Boga, Anna oparła na Nim całą swoją nadzieję, całe swoje życie. Wiedziała, że „prócz Ciebie nie ma nikogo, nikt taką Skałą jak Bóg nasz” (1 Sm 2,2).