Modlitwa Jezusa

Ewangelia według św. Jana

Modlącego się Jezusa ukazuje także Czwarta Ewangelia. Umiłowany uczeń przekazuje nam trzy formuły modlitewne.

Po przybyciu do Betanii, do grobu Łazarza „Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: «Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie lud to powiedziałem, aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał». To powiedziawszy zawołał donośnym głosem: «Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!»” (J 11,41-43).

Wskazanie, iż Jezus wzniósł oczy do góry nawiązuje do podobnego gestu, który czyni Jezus podczas tzw. Modlitwy konsekracyjnej (zob. J 17,1). Jezus zwraca się do swojego Ojca z dziękczynieniem i uwielbieniem. On wie, że nie musi prosić ojca o wysłuchanie. Modli się do Boga, by wzbudzić wiarę u ludzi, iż został On posłany przez Boga[33].

Po raz drugi Jan zapisuje modlitwę Jezusa po opisie uroczystego wjazdu do Jerozolimy. Odczuwając trwogę przed zbliżającą się Jego godziną Jezus rzekł „Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Nie, właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, wsław Twoje imię!». Wtem rozległ się głos z nieba: «Już wsławiłem i jeszcze wsławię». Tłum stojący to usłyszał i mówił: «Zagrzmiało!» Inni mówili: «Anioł przemówił do Niego». Na to rzekł Jezus: «Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie, ale ze względu na was.” (J 12,27-30). O ile pierwsze trzy ewangelie przedstawili tę modlitwę jako wołanie o wybawienie od męki (Mk 14,34-36; Mt 26,39; Łk 22,42), to św. Jan nadaje jej tonację nie tylko poddania się woli Ojca, ale także ochotnego pragnienia spełnienia tej woli w tym celu, by Imię Boże było uwielbione. W tym właśnie przejawia się najwyższy wyraz miłości do Ojca, który występuje w J 12,26-28[34].

Podobną motywację i elementy zawiera modlitwa arcykapłańska Jezusa, którą Jezus modli się podczas ostatniej wieczerzy: „Jezus, a podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: «Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył  i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś.  A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.  Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał. Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje.  Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie.  Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał.  Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi.  Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą.  Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno.  Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo.  Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni.  Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.  Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego.  Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą.  Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem.  A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.  Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie;  aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.  I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy.  Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.  Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał.  Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich»” (J 17,1-26).

Modlitwa dziękczynno błagalna, którą Jezus kieruje do Ojca kończy ucztę Mistrza z uczniami. Długa modlitwa Jezusa wyraża ufność, iż Ojciec może wszystko, iż Jemu należy się poddać całkowicie i bezgranicznie zaufać[35].