Pawłowa teologia modlitwy

Cel modlitwy: wieczność

Apostoł Paweł w 1 Tm 2,2 zachęca do modlitwy o pokój społeczny „abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne” w środowisku, które będzie sprzyjało rozszerzaniu się Ewangelii. Uderzające jest jednak to, że w ogromnej większości relacji z modlitw jakie odnajdujemy w pismach Apostoła, a przez które mamy wgląd w Pawłowe pojmowanie modlitwy, nie widzimy praktycznie żadnych próśb o rzeczy doczesne jak codzienny chleb, zdrowie lub uzdrowienie, poprawa sytuacji ekonomicznej. Jest to szczególnie widoczne w dwóch długich modlitwach w Liście do Efezjan (1,15-23 i 3,14-21).

To, które sprawy są dla Apostoła najważniejsze staje się widoczne, kiedy zachęca on Koryntian, aby „wpatrywali się nie w to, co widzialne, lecz w to, co niewidzialne. To bowiem, co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie” (2 Kor 4,18). Jest to sprawa najistotniejsza jako przedmiot modlitw. Gdy Apostoł w innych miejscach modli się w intencji chrześcijan, prosi wtedy o większą wiedzę o Bogu, duchowe oświecenie, lepsze rozumienie tego co oznacza trwać w Chrystusie oraz pewność dotyczącą „niezrównanie większej mocy” Boga (por. Ef 1,15-19). Jeszcze inna, też duchowa, kwestia została podkreślona w Ef 3, gdzie potęga Boża jest związana z umocnieniem chrześcijan, by „Chrystus zamieszkał przez wiarę w ich sercach” (3,17) oraz z pełną ich świadomością miłości Chrystusa, która przewyższa wszelką wiedzę. Ostatecznym zaś celem modlitwy jest spowodowanie, by wierni naśladowali Chrystusa „napełnieni całą pełnią Bożą” (Ef 3,19).

Ten nacisk na życie duchowe jest obecny we wszystkich pismach Apostoła. Oczywiście Paweł jako doświadczony misjonarz i pasterz nie jest nieświadomy znaczenia spraw praktycznych codziennego życia i posługi. Jednak w słowach – które przypominają słowa Jezusa – nakłania chrześcijan aby żyli i modlili się w taki sposób, który daje pierwszeństwo wartościom duchowym. „Bo ćwiczenie cielesne nie za wiele się przyda; pobożność zaś przydatna jest do wszystkiego, mając zapewnienie życia obecnego i tego, które ma nadejść” (1 Tm 4,8).

Modlitwa wstawiennicza, którą odnajdujemy w Liście do Efezjan kończy się doksologią (3,20-21) dobrze podsumowującą przekonanie Pawła o konieczności modlitwy: „Temu zaś, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej, niż prosimy czy rozumiemy, Jemu chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia wieku wieków! Amen”.