II. 1. Święta Jadwiga

Jadwiga była córką Bertolda IV hrabiego Dissen-Andechs i księcia Meranu w Bawarii. Jako księżniczka rodu, który uzyskał wysoki status polityczny i społeczny, odgrywać miała istotną rolę w polityce dynastii. Staranne wykształcenie Księżna otrzymała w siedzibie rodowej nad jeziorem Ammer, a następnie w klasztorze benedyktynek w Kitzingen. Początkowo planowano dla niej małżeństwo z żupanem serbskim. Jednak kiedy zmieniły się układy polityczne, wysłano ją do Wrocławia (w 1190 r.), gdzie poślubiła Henryka I Brodatego – księcia śląskiego. Ten kontrakt małżeński był szczególną forma posłuszeństwa, który Jadwiga uznała za swój obowiązek i starała się spełniać go możliwie jak najlepiej.

Jedna z miniatur Legendy obrazowej przedstawia Jadwigę i jej męża Henryka w otoczeniu dzieci: trzech synów i trzech córek. Na głowie ojca błyszczy mitra książęca, a z ramion spływa płaszcz z tarczami i orłami śląskimi. Obok Konrada, Bolesława wyróżnić trzeba najbardziej znanego Henryka, który otrzyma później przydomek Pobożny. Wśród córek widoczne są Agnieszka i Zofia, które zmarły w młodości oraz Gertruda, późniejsza przełożona klasztoru w Trzebnicy.

Księżna Jadwiga szybko wrosła w nowe środowisko i żyła wszystkimi jego sprawami, patrząc na nie przez pryzmat głębokiej wiary i pobożności właściwej tamtym czasom. Historycy wykazują, że miała duży wpływ na swojego męża, apelowała o pokój i braterską miłość. Dlatego książę Henryk I był władcą, który siłą nie narzucał nikomu swej władzy. Księżna była cierpliwa, wytrwała, dzielnie znosiła swój los, a okazał się on wyjątkowo okrutny. Jako matka przeżyła śmierć czworga nieletnich dzieci, ponadto przyszło jej przeżyć śmierć męża i dwóch dorosłych synów.

Papież Jan Paweł II w czasie homilii wygłoszonej na hipodromie wrocławskim (21 czerwca 1983) przypomniał, że św. Jadwiga jest mu szczególnie bliska i droga, gdyż to właśnie 16 października, w jej liturgiczne wspomnienie, został wybrany na Stolicę św. Piotra w Rzymie. Ojciec św. komentując czytania biblijne powiedział: „Wszystko, co Księga Przysłów mówi o «niewieście dzielnej», należy odnieść do księżnej Jadwigi jako żony i matki... We wdowieństwie już odkryła, że Chrystus przygotował ją do innego jeszcze powołania, przez które miała do końca wypełnić wolę Bożą, stając się - przez całkowite i wyłączne oddanie Boskiemu Oblubieńcowi w przyjęciu stylu życia zakonnego - «siostrą i matką» Chrystusa, stosownie do Jego własnych słów: «kto pełni wolę Bożą, ten mi jest bratem, siostrą i matką» (Mk 3,35)”.

W kontekście życia św. Jadwigi trudne słowa ewangelii Marka stają się bardziej zrozumiałe. Wypełnianie woli Boga jest zadaniem każdego chrześcijanina niezależnie od epoki, sytuacji politycznej, czy społecznej. Jezus stawia wypełnienie woli Bożej wyżej niż więzy rodzinne. Słuchanie słowa Bożego przedkłada ponad wszystko. Jasno ukazuje zatem hierarchię wartości. Wypełnienie woli Bożej musi być codziennym pokarmem chrześcijanina (por. J 4,34). Wierność tej drodze zezwala mu na przyjęcie wzniosłego imienia „chrześcijanina” (por. Dz 11,26), krewnego i przyjaciela Jezusa Chrystusa.