Ofiara Melchizedeka zapowiedzią Eucharystii

Melchizedek w przekazie Ps 110,4

Draga wzmianka o Melchizedeku znajduje się w Ps 110,4. Psalm ten obok Ps 2; 21; 45; 72; 89; 101 należy do tak zwanych „psalmów królewskich”, których treść i podniosły charakter nawiązuje do rytuału intronizacyjnego nowego władcy. Opisana w Ps 110 scena rozgrywa się w sali tronowej pałacu królewskiego, gdzie z woli Jahwe Jego pomazaniec stawał się Boskim namiestnikiem na ziemi[22]. W omawianym psalmie można wyróżnić dwie części: w pierwszej prorok zwraca się do króla (ww. 1-4); w drugiej (ww. 5-7) – modli się do Boga za króla, aby mógł on spełnić w doskonały sposób powierzone mu funkcje. Werset 4. wydaje się zajmować miejsce centralne i spajać pierwszą i drugą część psalmu: zapowiedź Boskich prerogatyw króla (ww. 1-3) oraz antycypację ich wypełnienia. Wyrażona w w. 4b. wyrocznia została potwierdzona nieodwołaną przysięgą, dotycząca Bożego pomazańca: „Tyś Kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka”[23]. Król z dynastii Dawida został w ten sposób obdarzony godnością kapłańską. W tym kontekście nie jest to tylko tytuł honorowy, ale określa funkcje i to na stałe – „na wieki” (ləʻôlām). Jest to dość osobliwa wypowiedź, gdyż w Starym Testamencie żaden tekst nie przyznawał jakiemukolwiek królowi izraelskiemu godności kapłańskiej, mimo że – jak zostało wyżej wspomniane – niektórzy królowie spełniali okazjonalnie pewne czynności kultyczne. Jak wyjaśniają egzegeci, wzmianka o Melchizedeku w Ps 110,4 nawiązuje do Rdz 14,18, gdzie pojawiająca się postać króla-kapłana została w tradycji powiązana z Jerozolimą. Dawid i jego następcy czuli się niewątpliwie naturalnymi spadkobiercami Melchizedeka. To czego się spodziewali kananejscy mieszkańcy Jerozolimy po swoim królu-kapłanie, Izraelici niejako przenieśli na swego króla z dynastii Dawidowej[24].

Na ogół egzegeci Ps 110 postrzegają jako psalm o charakterze mesjańskim. Od czasów proroctwa Natana: „Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem” (2 Sm 7,14), z każdym kolejnym królem, który pochodził z dynastii Dawidowej, wiązano nadzieje, że w doskonały sposób urzeczywistni ideały władcy[25]. Żaden jednak z ziemskich potomków Dawida nie zrealizował tego ideału. Stąd nadzieje dawnego Izraela ukierunkowały się na oczekiwanego królewskiego Mesjasza, który – jako idealny król przyszłości – na wzór Melchizedeka będzie posiadał zarówno godność królewską, jak i kapłańską[26]. W tradycji chrześcijańskiej, co wyraźnie wybrzmiewa z tekstów nowotestamentalnych, tym oczekiwanym Mesjaszem z dynastii Dawidowej, który spełnił oczekiwania i nadzieje dawnego Izraela, jest Jezus Chrystus[27].